Greet Prins: "Ach, dat doe je gewoon."

Op het partijcongres van 4 februari verzorgde senator Greet Prins het meditatieve moment.

Enige tijd geleden nam ik deel aan een Zoomgesprek van ons Agri Netwerk. Vanaf een aantal minuten vóór de start stromen diverse deelnemers digitaal binnen.Dan is er, na het elkaar onderling begroeten altijd nog wel wat gelegenheid óók te vragen hoe het met elkaar gaat. Eén van de leden van dit netwerk, een boer uit het Oosten van het land, gaf aan dat het goed met hem ging.“En óók”, zo vervolgde hij, “met zijn logés: enkele vrouwelijke leden van een gezin uit Ukraïne, gevlucht voor de oorlog. Zijn gasten waren blij”, zei hij.“Oh”, zeiden sommigen toen, “Wat fantastisch dat je dit doet!”
 ‘Ach’ antwoordde hij daarop, “Dat dóe je gewoon.”

Tijdens mijn werk bij Philadelphia Zorg, dat is een organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking, werkten -naast 8.000 medewerkers 5.000 (Ja, jullie horen dit goed) verder nog 5.000 vrijwilligers. Tijdens mijn bezoeken aan locaties heb ik velen daarvan gesproken.  Zoals met die man die John (een bewoner met het syndroom van Down) elke zaterdag wéér oppikte, om samen met elkaar naar het voetballen te gaan. Of ik sprak een vrouw die iedere week langs kwam om samen met zwaar dementerende bewoners te koken. Als ik hun dan een compliment maakte, zeiden ze: “Ach dat dóe je gewoon.”

Of neem mijn overbuurvrouw; met een dochter die, hoewel ze het druk heeft met haar werk en haar eigen gezin met kinderen desondanks -elke dag weer- even een bezoekje aan haar dementerende moeder brengt. Ook zij zegt – jullie raden het al –“Ach, dat dóe je gewoon'.”

Tòch dringt de vraag zich op ÒF dit wel ‘zo gewoon’ is in ons land. Kijken we inderdáád nog naar elkaar om?Of zijn we langzamerhand een ‘living apart together’- samenleving geworden? Waarin we nauwelijks meer geráákt lijken te worden door… compassie. Terwijl het voor ons mensen zo goed en vooral ook zo heilzaam is te mogen leven, wonen en werken in een echte sámen-leving. 

Velen van ons proberen dit in de praktijk te brengen geïnspireerd door de C van het CDA: de C van het eigen, op het Christendom geïnspireerde geloof. Dat je er, met Jezus als voorbeeld, er wil zijn voor de ànder. En je -híer vanuit gaand- dàn zegt: ‘Ach, dat dóe je gwoon.”

Anderen geven aan sterk geïnspireerd te zijn door de C van….. Compassie. Compassie als opdracht, vanuit de persoonlijke waarde die je eraan geeft.Op grond waarvan jij dan zegt: “Ach, dat dóe je gewoon.”

Zó zijn er -gelukkig!- nog stééds veel mensen die vanuit déze bronnen van inspiratie handen en voeten geven aan de lokale, provinciale en landelijke politiek. Die, met elkaar, er voor gáán. Die -geinspireerd door die C- dat met elkaar ‘gewoon dóen’: het sámen werken aan een maatschappij van “Mìnder ìk, méér Wij!” “En dat voor heel Nederland’