Inge van Dijk

Het begon allemaal in 1996 toen Bakel (waar ik vandaan kom), Milheeze en de Rips aan de vooravond van herindeling stond met Gemert. Reden voor mijn vader om actie te voeren. Want die herindeling was voor hem ondenkbaar. Spandoeken, T-shirts, stickers, een referendum waar 96% tegen herindeling bleek te zijn, een bus naar Den Bosch, alles werd uit de kast getrokken. Zonder resultaat overigens want sinds 1997 zijn we Gemert-Bakel. Maar die periode van samenhorigheid, en willen vechten voor een gezamenlijk doel, dat deed me iets. Dus, toen ik een paar jaar later gevraagd werd voor de lijst van het CDA Gemert-Bakel, met de opdracht mijn eigen zetel bij elkaar te verdienen, was ik supergemotiveerd. Als nummer 7 op de lijst mocht ik aan de bak.

Het was voor mijn vader, een echte PvdA'er, even slikken toen hij erachter kwam dat het verhaal van het CDA eigenlijk gewoon zijn verhaal was. Namelijk het verhaal van verantwoordelijkheid dragen voor de generaties na ons; in zijn woorden, "van onze kiendjes blieven ze af". Met het verhaal van maatschappelijk initiatief en onderlinge verbondenheid was hij om. Toen de krant hem vervolgens vroeg wat hij ervan vond dat zijn dochter op de lijst stond van het CDA, en of hij wel op mij ging stemmen, waren zijn woorden: “als ik mijn dochter niet meer kan vertrouwen, kan ik niemand meer vertrouwen”.

Vernieuwd vertrouwen in de mensen uit de politiek, ook daar wil ik het voor doen. En we kunnen natuurlijk iedereen en alles de schuld geven van dat gebrek aan vertrouwen. De pers, Social Media, populistische partijen. Maar ik kijk liever eerst naar onszelf. Wat doe ik er als politicus aan om dat vertrouwen te verdienen? Doe ik, doen wij, als partij voldoende waar het om draait? Laten we weer terug gaan naar de bedoeling van de politiek en op de weg terug naar vertrouwen.