Vriendelijk bedankt voorzitter,
Fijn om hier te mogen staan als jongste raadslid. Vaak krijg ik de vraag en tevens opmerking van leeftijdsgenoten: Waarom ga je de gemeentepolitiek in? Is dat niet ontzettend stroperig werk, het duurt tijden voor dat er wat besloten wordt en dat er daadwerkelijk iets van komt.
Dit is een terechte opmerking, maar die tijdsinvestering is wel in het belang van onze inwoners. Overwogen keuzes, rekening houdend met verschillende belangen, maak je niet in een split-second. Natuurlijk kan je dit wel doen, maar dit kan leiden tot weerstand, onbegrip, teleurstelling, wantrouwen, ongelijkheid, en zelfs escalatie. Binnen de politiek maar ook in de samenleving. Daar is niemand bij gebaat. Tijd geeft ruimte om te reflecteren, om tot nieuwe inzichten te komen, om te verplaatsen in een ander, om gesprekken te voeren, om te verdiepen, om te begrijpen.
Hierin is de fysieke dialoog uiterst belangrijk, in tijden waar sociale media de boventoon voert, waar een sneer of lelijk taalgebruik in het oog springt en lekker makkelijk wegleest, met andere woorden: waar vooral het begrip ver te zoeken is. Noem het maar gerust begriploze media. Dit begrip komt wel tot uiting wanneer je elkaar in de ogen aankijkt, wanneer je fatsoen gebruikt en nadering zoekt tot elkaar. Zonder je standpunt te verliezen kan je een inhoudelijk gesprek voeren, en wellicht leer je nog wat van elkaar, daar wordt niemand minder van.
Voor mij gaat de tijdrovende inhoudelijke dialoog die op een begripvolle manier wordt gevoerd boven, het snelle - niet naar elkaar om kijkende - makkelijke manier van politiek voeren.
Ik kijk uit naar een constructieve manier van overleg met alle raadsleden, inwoners, ambtenaren en het college van burgemeester en wethouders om zo Achtkarspelen de goede kant op te sturen.
Een tweede opmerking die ik vaak krijg is dat er gebouwd moet worden, maar voorzitter ik zal wel niet de enige zijn die deze opmerking heeft gekregen. Vandaag mogen we dan ook wel even een feestje vieren. Er worden deze raadsvergadering hopelijk maar liefst zestig woningen goedgekeurd en hopelijk in de toekomst nog maximaal veertig woningen op het huidige Avek-terrein te Surhuisterveen.
Hopelijk kunnen wij voldoen aan het grondwet artikel 22. Hierin staat: bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid. Maar volgens mij gaat dit verder dan alleen de overheid, het is een vraagstuk waar maatschappelijk over wordt mee gepraat en nagedacht. Ik wil grote complimenten geven aan allen die met initiatieven en ideeën komen voor de realisatie van huisvesting. Een participerende samenleving op en top.
Als we het hebben over initiatieven in de woningbouw moet ik altijd denken aan Richard Proenneke, die in 1969 op zijn 51e besloot om zijn sociale leven op te geven om in de bergen te gaan wonen in Alaska, voor bijna meer dan dertig jaar. Met alleen wat handgereedschap, een geweer, een hengel, eten en een tripod camera zocht hij naar een mooie plek om te wonen met overzicht over twin lake.
Met enkele bomen die hij die zomer ervoor had gekapt maakte hij een cabin. Hij had één zomer de tijd, hij moest klaar zijn voordat de winter in zou vallen, want die zou dikke meters sneeuw mee brengen. Dit bouwproces kon hij niet haasten. Hij moest overwogen keuzes maken. Zo moest hij rekening houden met een goede fundering, stevige en tochtvrije muren, een dak die sneeuw en regen en gedierten buiten kon houden en een haard voor het bereiden van het voedsel en als warmtebron. Stel hij zou het bouwen gaan haasten en niet de tijd nemen om na te denken, dan zal de cabin op lange termijn niet voldoen. Met als gevolg dat het wellicht tot grote problemen kon leiden gedurende de winter. Ook hier zie je hoe belangrijk het is om de tijd te nemen voor iets.
In het boek en de film ‘One Man’s Wilderness’ beschrijft en laat hij ons zien, hoe het is om voor dertig jaar lang alleen in de wildernis te leven. En hoe hij alles zelf maakt en hoe hij zijn eten verzamelt. Dat noem ik pas initiatief nemen. Het initiatief om zonder hulp van een ander iets voor elkaar te krijgen. In zijn film benoemt hij dit ook. Daar vertelt hij:
I don’t think man knows what he actual can do until he is challenged. I do think a man has missed a very deep feeling of satisfaction if he never created something or at least completed something with is own two hands. We have grown a custom to work on pieces an parts of things, instead of taking things to completion.
The emphasis seems on teamwork, now I realize that man working together can perform miracles. Such as sending a man to walk on the surface of the moon. And there is definitely a need and place for teamwork. I would be the last to argue that point.
We need each other. But never the less, in a jam, the best friend that you have, is yourself’’.
Einde citaat.
Het is dus ontzettend belangrijk om zelf initiatief en de tijd te nemen. De woningnood zie ik als een uitdaging, en ik ga persoonlijk mijn best doen om dit zo goed als mogelijk op te lossen in onze gemeente. Dit ga ik met andere initiatiefnemers, politici, ambtenaren, woningcorporaties doen. Want zoals de heer Proenneke zei: met elkaar kun je wonderen verrichten.
En mochten wij er niet uit komen, dan geef ik alvast een advies. Begin alvast maar met hout sprokkelen. Gelukkig wonen we in de Walden.
Dank.
Rienk Schootstra, CDA Raadslid