Anne op de fiets in Beltrum
Afgelopen zaterdag, een jaar na de gemeenteraadsverkiezingen, zat ik opnieuw op de fiets om in het buitengebied van Beltrum te flyeren namens het Berkellandse CDA. Met gemengde gevoelens (en dan druk ik het nog zacht uit) fietste ik rond in ut #Veur-#Beltrumse land. Van boer naar boer fietsend, op mijn rode klompen, in mijn oude kloffie. Je kunt mij niet gelukkiger maken, normaal gesproken…
Dit keer was het anders, bij bijna ieder boerenerf is de onvrede te zien dan wel te voelen en dat raakt me persoonlijk. Ik betreur het. Maar ik betreur niet alleen het feit dat de sector geen duidelijkheid wordt geboden, want wat me ook raakt is dat radeloosheid lijkt om te slaan in proteststemmen. En ja, het klinkt wellicht als preken voor je eigen parochie maar ik kan me niet vinden in de opvattingen als ‘stem ze weg’ of in de keuze om een proteststem uit te brengen om daarmee een statement te maken.
Stemmen is een grondrecht, gelukkig wel. Maar deze stroming vind ik echt zorgelijk. Ik zeg niet dat ik het niet begrijp, de emotie zit torenhoog. Maar we hebben wel het langetermijndenken nodig, net zo hard als dat de sector perspectief nodig heeft.
De link die hierin wordt gelegd tussen het provinciale CDA en Den Haag is dan ook naar mijn inziens onterecht. Ik durf te bezweren dat de samenwerking tussen de provincie en de regio sterk(er) is, en de lijntjes kort(er) zijn. Wie zich ook maar een beetje heeft ingelezen weet dat onze gedeputeerde Peter Drenth de afgelopen jaren veel daadkrachtig werk heeft geleverd, dat hij strijdt voor het platteland en de kleine kernen. Hij laat het wél zien door zelf de regie te hebben genomen in de stikstofproblematiek in plaats van afwachten.. de Gelderse aanpak is hier een resultaat van. Zijn nek uitsteken voor alle Gelderse PAS-melders en hij heeft naar eigen zeggen daarover nog menig appeltje te schillen met de regering.
Ik vraag me af of een samenleving hier nog oog voor heeft of dat we serieus met oogkleppen op de bordjes ‘stem ze weg’ gaan volgen? Ik betwijfel de veiligheid van die route en ben bang dat het leidt naar doodlopende wegen.
Ik wil niet weten hoe ik me dan voel, als ik weer op mijn klompen en oude kloffie deur ut Veur-Beltrumse land fiets, op doodlopende wegen… Ik hoop het beste, net als onze provinciale en lokale bestuurders, voor ons allen; het platteland en onze kernen.
Succes 15 maart!