Afscheid van de voorzitter
Beste leden van het CDA Harderwijk Hierden,
Op de algemene ledenvergadering van 2 november heb ik de voorzittershamer overgedragen aan Robert Huurnink. Mijn termijn van vier jaar zit erop. Ik moet zeggen, de jaren zijn voorbijgevlogen. Ik heb er veel plezier en mooie momenten aan beleefd.
Vol overtuiging heb ik me vier jaar geleden kandidaat gesteld voor het voorzitterschap. De evaluatie van de verkiezingsuitslag van de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 was net achter de rug. De rode draden die we daaruit hebben gehaald, waren voor mij belangrijke aanknopingspunten: het boeien en binden van mensen aan de partij en het werken aan een scherp en inhoudelijk profiel van het lokale CDA. Op beide hebben we echt actief ingezet. Onder andere door Harderwijkers uit te nodigen die het CDA een warm hart toedragen, maar niet lid waren, om mee te denken met de uitdagingen én kansen die er in Harderwijk lagen en liggen. Maar ook door de scherpte op te zoeken richting de fractie als het gaat om het politieke profiel, altijd met respect en op de inhoud. Dat heeft geresulteerd in een mooi verkiezingsprogramma met herkenbare CDA-punten. Het mooie vind ik dat de fractie het programma regelmatig gebruikt tijdens fractievergaderingen.
Ondanks dat we als partij op dit moment tegenwind ervaren, ben ik ervan overtuigd dat we lokaal op de goede weg zijn. Dat zijn geen holle woorden, maar dat baseer ik op het gegeven dat veel leden hun lidmaatschap hebben opgezegd. Tegelijkertijd hebben ze aangegeven het lokale CDA te zullen blijven steunen. Voor mij zijn dat hoopvolle signalen. Weliswaar blijft het hard werken om een christendemocratisch perspectief te bieden op de maatschappelijke vraagstukken waar we mee te maken hebben.
En dan gaat het er wat mij betreft vooral om dat we om blijven zien naar de mensen die het op eigen kracht niet redden. Dus áltijd met bewogenheid het oog gericht houden op de mensen achter de systemen, de regels en het debat. In het Grieks is daar een woord voor: Splagchnizomai. Het woord komt een aantal keer in de Bijbel voor. Zoals in het verhaal van de barmhartige Samaritaan. In Lukas 10:33 staat: “Maar een Samaritaan die op reis was, kwam in zijn buurt, en toen hij hem zag, was hij met innerlijke ontferming bewogen.” Het woord splagchnizomai, is hier vertaald met ‘met innerlijke ontferming bewogen’.
Dat woord splagchnizomai is dus een bijzonder woord. Het betekent eigenlijk dat je ergens zo door wordt geraakt dat je het tot diep in je binnenste voelt. Wij hebben er uitdrukkingen voor zoals: ‘het breekt mijn hart’ en ‘ik krijg er buikpijn van’. Een woord dat dus pijn doet. Wij hebben geleerd dat pijn iets is dat we moeten voorkomen, of zo snel mogelijk moeten oplossen. Maar splagchnizomai is een ander soort pijn. Een pijn waarvoor we kunnen kiezen om deze te voelen. Die we kunnen omarmen. Die ons in beweging zet. Of die we naast ons neerleggen door de andere kant op te kijken. Dat is je eigen keuze. Jezus voelde splagchnizomai en het zette Hem in beweging. Waardoor er altijd iets gebeurde.
Het is mijn wens en ik gun het onze partij dat we ervoor kiezen om met innerlijke ontferming bewogen te zijn met mensen die het op eigen kracht niet redden. Niet omdat het de makkelijke weg is. Wel omdat we alleen op die manier het verschil kunnen maken in een samenleving waarin op dit moment speelt, zoals John al beschreef in het voorwoord. Splagchnizomai is daarom bij uitstek wat we nodig hebben.
Ik dank u voor het vertrouwen dat u mij de afgelopen jaren hebt gegeven en ik wens mijn opvolger, Robert Huurnink, een fijne tijd toe en een gezonde dosis splagchnizomai.
Door: Rob Hammenga