Vluchtelingen, column in HuisaanHuis van 9 november 2021

Column van Wichert Stoffer, Lijsttrekker GR22

Inmiddels bijna twee jaar leven we wereldwijd in een situatie waarvan we ons tot kort daarvoor geen voorstelling konden maken. Als iemand van ons gezegd had wat ons te wachten stond, zou diegene zonder pardon voor gek zijn verklaard. Toch is die bizarre pandemie met alle uitzonderlijke maatregelen werkelijkheid geworden. Naast dat er vele zieken en ook slachtoffers zijn te betreuren, zien we ook een tweedeling en polarisatie in de samenleving ontstaan. Ik ben benieuwd hoe we met z’n allen over een jaar of tien terugkijken op wat er allemaal is gebeurd en hoe we met elkaar zijn omgegaan. Hoe dan ook is er veel stof tot nadenken.

Extreme situaties als deze kennen in onze westerse maatschappij geen vergelijk. Het brengt bij de oudsten onder ons herinneringen boven aan oorlogstijd, bijvoorbeeld vanwege de avondklok die tijdelijk werd ingesteld. In veel andere landen betekent de coronacrisis een extra laagje ellende bovenop de toch al slechte leefomstandigheden. Oorlog, honger, uitbuiting, armoede, angst en daar komt de ellende van ziekten en de huidige pandemie dan nog bij. De beschikbaarheid van medische hulp, medicijnen en vaccins is slechts beperkt aanwezig. Afghanistan is een bekend voorbeeld van een land waar ellende en uitzichtloosheid op elkaar stapelt.

Soms zijn er mensen die de kans krijgen deze ellende, die ons voorstellingsvermogen te boven gaat, te ontvluchten. Wanneer zo iemand in ons land aankomt gaan allerlei procedures van start om te beoordelen of deze persoon écht een vluchteling is en hier al dan niet mag blijven. Hoe dat allemaal in z’n werk gaat is wat mij betreft vooral de verantwoordelijkheid van de landelijke politiek. Maar wat wij lokaal op z’n minst kunnen doen is iemand, die in ons land aankomt, fatsoenlijk behandelen. Dat betekent dat wij moeten zorgen voor een goede slaapplaats, goede voeding en medische zorg en een menswaardige leefomgeving.

In een noodsituatie als deze moeten we niet wekenlang ‘verkennen’. We moeten gewoon actie ondernemen. Slaapplaatsen regelen en hulp bieden. Niets meer en niets minder. CDA Lokaal verzocht het gemeentebestuur gehoor te geven aan de landelijke oproep. Ik complimenteer ons college met hun voortvarende aanpak. Op korte termijn mogen zo’n 80 vluchtelingen hun intrek nemen in een veilige locatie in onze gemeente. Een goede zaak.