Vrijheid is niet vanzelfsprekend
Vrijheid is niet vanzelfsprekend. We zeggen het vaak op 4 mei, bij de dodenherdenking. Dat is relatief eenvoudig, want we herinneren dan de brute verovering van onze eigen vrijheid. Maar realiseren we ons het belang van vrijheid ook in de andere richting, als we praten over de opvang van vluchtelingen? Dat anderen ook recht hebben op hún vrijheid?
In 2015 groeide de omvang van de migrantenstromen tot problematische proporties en bleek ook Nederland een populaire eindbestemming. We kunnen al deze vluchtelingen niet meer op het niveau opvangen en huisvesten zoals we dat gewend waren. Dit betekent dat sobere opvang onvermijdelijk is. Zo werkt ook de Winterswijkse aanpak.
We hebben in Winterswijk besloten dat het Centraal Opvangorgaan Asielzoekers (COA) het leegstaande deel van de Vredense Hof mag ombouwen tot tijdelijke opvanglocatie voor 200 asielzoekers. Buurtbewoners zijn geïnformeerd door de burgemeester en wethouder en hebben hun bezorgdheid kunnen uiten.
Dat er ter plekke bezorgdheid ontstaat, is volstrekt normaal. De vrijheid van de één grenst aan de vrijheid van de ander. Hier treedt de vluchteling letterlijk de leefwereld binnen van de bewoners van de Vredense Hof en hun omwonenden. Dus is het niet vreemd dat er vragen ontstaan, over bijvoorbeeld voldoende veiligheidsmaatregelen en over het gebruik van de kantine (voor taallessen overigens).
Maar geef de vluchteling wel de kans om op adem te komen en zichzelf te worden. Want het is vaak een barre en bizarre vlucht geweest, die hen uiteindelijk in Winterswijk heeft gebracht. En hun reis is nog niet ten einde: de opvang is tijdelijk, hun toekomst is met onzekerheid omgeven. En hun mentale reis gaat elke dag al door: er wordt van ze verwacht dat ze zich aanpassen aan een voor hun vreemde cultuur. Toch zetten ze door, want ze hebben aan den lijve gevoeld dat vrijheid niet vanzelfsprekend is.
Ik heb het namens het CDA al vaker gezegd: in Winterswijk sluiten we asielzoekers niet op, maar verwelkomen we ze in onze samenleving. Dit vraagt van de één meer dan van de ander. Sommigen helpen vrijwillig, anderen overkomt het. Dat is niet altijd makkelijk. Ik heb grote waardering voor (buurt)bewoners van de Vredense Hof die beseffen dat de nood heel hoog is en er het beste van gaan maken met hun nieuwe buren.