Renze Poortinga

Wie ben ik

Mijn naam is Renze Poortinga, 24 jaar oud en geboren en getogen in Stadskanaal. Ik heb Technische Bedrijfskunde gestudeerd maar tijdens mijn studie concludeerde ik dat ik liever ging ondernemen. Na goed overleg met mijn ouders en vriendin de knopen doorgehakt en inmiddels zijn we een klein jaar verder en run ik samen met een van mijn beste vrienden een digitaal marketingbureau en hebben we sinds kort een kantoor in Stadskanaal. Naast het werk voetbal ik graag en ben ik als jochie begonnen aan de Julianastraat bij SJS. Momenteel speel ik in het 1e elftal van SC Stadskanaal.

Waarom het CDA?

Ik kom uit een hecht, betrokken en christelijk gezin waar thuis Fries wordt gesproken. Ik weet dus als geen ander hoe belangrijk lokale tradities zijn. Je moet trots zijn op waar je vandaan komt en daar is in ons geval als Stadskanaalsters alle reden toe. We hebben hier prachtige bedrijven, verenigingen en initiatieven. Gedurende mijn opvoeding is voortdurend gehamerd op de christelijke normen en waarden waarbij mijn opa en oma een grote rol hebben gespeeld. Mijn vriendin en ik delen, inmiddels vijf jaar, dezelfde christelijke overtuigingen en wij merken dat dit ons sterkt in het dagelijks leven. Die christelijke normen, waarden en tradities vind je ook terug bij het CDA. Zoals bijvoorbeeld rechten én plichten, tradities, rentmeesterschap en omkijken naar je (zwakkere) medemens.

Waarom lokaal betrokken?

Ik vind de gemeente ontzettend belangrijk en hoop daar mijn steentje aan bij te kunnen dragen. Voor eenieder is het belangrijk dat je een plek hebt waar je je thuis voelt en waar je aanwezigheid gewaardeerd wordt. Waar mensen je missen als je er niet bent en voor je zorgen als het even wat minder goed met je gaat. Waarbij je samen sterk bent. De gemeente speelt hier een ontzettend grote rol in want bij dit soort plekken moet je denken aan een plaatselijke (sport)vereniging, de kerk en de scholen. Juist in deze tijd waarbij individualisering steeds meer toeneemt moeten we gaan beseffen dat dit soort plekken onmisbaar zijn. Ik denk dat je de individualisering tegen kan gaan door de bovenstaande normen en waarden over te brengen op de jeugd. Dat betekent concreet dat je ze soms even achter hun mobieltjes weg moet sleuren en de verantwoording moet geven om op elkaar te letten. Training geven, bij ouderen langs, meehelpen, et cetera. Je steentje bijdragen. Met de voeten in de klei en dat is voor iedereen spannend in het begin. Zelf heb ik dit ook moeten doen en daar ben ik de groepen waar ik tot op heden deel van uitmaak nog steeds dankbaar voor.