Ook ik was besmet met het coronavirus
Onverwacht bleek onze vicevoorzitter van het CDA Netwerk Diversiteit, Radj Ramcharan, besmet met het coronavirus. Na een ziekenhuisopname van een paar dagen is Radj weer thuis en blikt hij terug op een heftige tijd.
Ik weet nog steeds niet hoe, maar ook ik moest eraan geloven. Ik was besmet met het coronavirus. De hele week ervoor voelde ik me niet goed. In de avond had ik koorts, koude rillingen, hoofdpijn en vooral spierpijn in mijn onderrug.
Met het innemen van een paracetamol dacht ik dat het wel over zou gaan.Tussentijds ging het dagelijkse leven gewoon door: werk, vrijwilligerswerk en privéleven.
Begin maart 2020 heb ik het grote Holifeest in Utrecht bijgewoond. Het jaarlijkse Lentefeest dat wereldwijd door Hindoes wordt gevierd. Flink gefeest, lol gehad en vele ontmoetingen gehad. Niemand van het feest realiseerde zich dat het intussen menens was. Het voelde vooral alsof het virus zich buiten Nederland afspeelde. Ik denk ook onvoldoende besef hoe snel het virus zich kan verspreiden.
In een later stadium werd de aandacht voor het coronavirus serieuzer. De overheid kwam met waarschuwingen om contacten te beperken. Vanuit mijn werk bij Stichting Lezen & Schrijven werd een traject voor de vrijwilligers gestart met cursussen voor ‘taal en digitaal’. Met mijn vrijwilligerswerk rondom het ouderenproject in Utrecht werd afgesproken om voor een aantal weken te stoppen met de activiteiten. In dezelfde week werd ik gebeld door Voedselbank Leidscherijn. De coördinator had het idee om de ouderen die thuis zaten te voorzien van een tas met boodschappen. Samen met zes vrijwilligers zijn wij aan het werk gegaan. De tassen werden gevuld en bij ruim zestig ouderen afgegeven. Zij waren er blij mee, want velen durfden toen al niet naar buiten om boodschappen te doen.
Slechte boodschap
Einde van de week bleef mijn eigen pijn aanhouden. Ik voelde alles tegelijk. Een vreselijk gevoel wat ik niet meer kon uithouden. Ik begon me zorgen te maken en heb ’s middags mijn broer gebeld, tevens huisarts in Utrecht. Hij hoorde mijn klachten en adviseerde mij om de huisartsenkliniek te bellen. Ik mocht gelijk langskomen en deze ervaring van -brengen tot de behandeling- was zeer heftig voor mij. Ik was erg angstig en vroeg me af hoe dit toch kon gebeuren. Ik moest erheen gebracht worden en buiten in de auto wachten bij een sportzaal van een school. Na een halfuurtje kwam een assistent mij ophalen. Ik moest een mondkapje op en handschoenen om. Men vroeg naar de klachten en alles werd opgeschreven. Direct daarna werd ik verwezen naar het Diaconessenziekenhuis aan de overkant. Hier werd ik flink onder handen genomen: bloedonderzoek, hartfilm, bloeddruk en longfoto’s.
Na een dag kwam het bericht van de arts: ik was besmet. Maar tegelijkertijd had ik geen ademhalingsproblemen en mijn luchtwegen waren niet aangetast. Het was een lichte vorm! Ik kreeg te horen dat ik een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven.
Voor mij een zeer heftige dag: zomaar van huis en nu in het ziekenhuis. Direct na de uitslag heb ik geprobeerd om dit te melden aan iedereen met wie ik in aanraking was geweest. Met het verzoek om, bij klachten, zich te melden bij de huisarts.
Intussen zijn in mijn directe omgeving vijf ouderen bezweken door het virus. Allemaal hadden ze onderliggende gezondheidsklachten en waren ze in behandeling voor deze aandoening. Het virus is hen fataal geworden. Thuis had mijn vrouw al twee weken griep, maar ze was al herstellende. Ze had alleen nog een lelijke hoest. Onze dochter heeft er gelukkig niets aan overgehouden.
Terugblik
Ik kijk terug op een heftige tijd. Het lijkt zo onecht, een nare droom waar wij met z’n allen in zitten. Maar hij ziet ook mooie dingen gebeuren om zich heen en in de wijken mooie initiatieven en acties: boodschappen doen voor buren, koken voor ouderen en klaarstaan voor de ander. Hier moeten wij dankbaar voor zijn.
Bijzonder was een telefoontje in het ziekenhuis van de Utrechtse burgemeester Van Zanen, zo leuk en attent. Via GGD Utrecht had hij inzage in alle patiënten die opgenomen waren en daar heeft hij, na toestemming, mij gebeld. Ik heb een mooi gesprek met hem gehad. Het is toch bijzonder dat hij naast zijn werk zo'n warme belangstelling toont in zijn burgers.
Na drie dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten met de afspraak om twee weken in thuisisolatie te gaan met mijn gezin. Verder werd mij op het hart gedrukt om heel serieus om te gaan met de hygiëneregels.
Ikzelf ben persoonlijk dankbaar aan mijn gezin voor de zorg en aandacht thuis, ook ben ik dankbaar voor de enorme belangstelling en hulp van familie, vrienden, collega’s en vooral de artsen en verpleegkundigen. Zij zijn de ware helden!
Ik hoop en bid dat iedereen zo snel mogelijk wordt verlost van dit vreselijke virus. Let op uzelf en uw dierbaren en volg de adviezen op van het RIVM en de overheid!