Tijdens mijn zakelijke reizen buiten Europa heb ik gezien wat we niet moeten willen.
Aardbeien gewassen in chloorwater met meer chloor dan in een binnenzwembad , een markt waar levende vis wordt verkocht verpakt in een plastic tas en vervolgens op straat wordt doodgeslagen en meegegeven, wagens met varkens zo volgeladen dat daar een containerschip jaloers op zou zijn.
Onze land-, tuin- en veeteeltsector behoort tot de meest duurzame, voedselveilige, innovatieve en efficiënte sector van de hele wereld. In de documentaire van David Attenborough (A Life on Our Planet) wordt onze glastuinbouwsector benoemd als voorbeeld zoals het kan en moet. Dankzij deze aanpak en manier van werken van deze sectoren is er minder honger op de wereld. Dit gedeeltelijk door de export van producten maar nog veel meer door de export van kennis.
Kennis die hier alleen kan worden opgedaan als de sector een bepaalde massa heeft. Laten we ook dat in het achterhoofd houden.
Willen we meer voedsel gaan importeren uit landen waar men dit niet op orde heeft en alleen de prijs beter is of willen we een veilig en duurzaam product ?
En ja, ook hier kunnen en moeten we nog verbeteren maar laten we dat vooral samen met de sector doen en niet bijvoorbeeld vanuit de EU met een greendeal die al het goede wat we hebben heel snel afbreekt en daarmee iedereen wegjaagt uit die EU. Niets ergers voor de sector dan een wispelturige overheid die de spelregels steeds maar weer wijzigt. Met deze onzekerheid zal men niet óf minder investeren, innoveren en dus ook verbeteren.
Het is mijn stellige overtuiging dat wij hier allemaal samen zeer wel in staat zijn om nog meer balans te vinden tussen natuur, gezond leven en (agrarische)economie.
Kortom: Een sector om Gruuts op te zijn
John Jenniskens