CDA Peel en Maas stuurt brandbrief over zorg naar Mona Keijzer

De lokale CDA-fractie in de gemeente Peel en Maas heeft een brandbrief over zorg gestuurd naar Tweede Kamerlid en zorgwoordvoerder Mona Keijzer. In deze brief somt de CDA-raadsfractie acht urgente problemen in de zorg op die door politiek Den Haag moeten worden opgepakt. Zo zouden financieringsstromen beter op elkaar moeten worden afgestemd, levenspartners niet uit elkaar gehaald moeten worden als één van hen zorg nodig heeft en moet er meer aandacht zijn voor de stapeling van de eigen bijdragen in de zorg.   

"Voor CDA Peel en Maas is het onderwerp zorg één van de grote speerpunten”, zegt raadslid Vivian Moonen uit Egchel. “In de aanloop van de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen heeft onze raadsfractie een themabijeenkomst gehouden over het thema ‘Grenzen aan langer thuis wonen’. Tijdens deze bijeenkomst hebben onze raadsleden samen met zorgvrijwilligers, professionals, mantelzorgers, zorgvragers en andere betrokkenen dit thema besproken. We vinden het heel belangrijk dat er vanuit de samenleving signalen worden doorgegeven naar de plek waar het landelijke beleid wordt gemaakt. Mona Keijzer gaf ook aan dat ze continu gevoed wil blijven worden door burgers.” De acht meest genoemde zorgknelpunten zijn na de themabijeenkomst verdiept en besproken. CDA Peel en Maas heeft dit samengevoegd in een brief. Ook Tweede Kamerleden Anne Kuik en Mustafa Amhaouch hebben een afschrift van de CDA-brief ontvangen. Hieronder leest u een korte beschrijving bij de acht zorgpunten van CDA Peel en Maas  

1.Maak financieringsstromen makkelijker en stem ze beter op elkaar af
De diverse financieringsstromen die naast elkaar bestaan en in vele gevallen onvoldoende op elkaar zijn afgestemd, zijn een veelgehoord knelpunt. Het zijn vaak lastig te doorgronden financieringsstromen die tot veel papierwerk en onduidelijkheid leiden. Het resultaat is dat dit vaak veel vragen oproept, maar vooral ook extra werk bij toch al zo zwaar belaste mantelzorgers, zorgvrager en hulpverleners neerlegt. Tijd die mensen vooral aan de zorgvrager wil besteden en niet achter de computer.  

2.Zonder financiële gevolgen; goede zorg voor iedereen gedurende het gehele jaar
Bij het contracteren van zorg blijkt over het jaar gezien dat overproductie niet wordt vergoed en dat onderproductie zorgt voor bijstelling van de budgetten naar beneden. Met als negatief gevolg dat het opmaken/volmaken van budgetten noodzakelijk is om als organisatie elk jaar de juiste kwalitatieve zorg te kunnen blijven verlenen. Wij constateren het risico dat er aan het einde van het loopjaar relatief gezien dus veel minder geld is om de juiste zorg te kunnen verlenen. Dit klopt niet met wat we graag zouden willen zien. Goede zorg moet voor iedereen toegankelijk zijn gedurende het hele jaar. Ook op het einde van het jaar is er zorg nodig. Door de huidige regeling zien we dat niet iedereen op die momenten de juiste zorg krijgt. Deze regeling moet veranderen.  

3.Levenspartners niet uit elkaar halen op basis van afvinklijstjes
Steeds vaker constateren we dat echtparen niet samen kunnen blijven wonen als er tussen hen beiden een verschil in zorgvraag ontstaat. Dit is vooral het geval indien één van beiden verpleeghuiszorg nodig heeft en de ander hiervoor niet in aanmerking komt. Dit is zeer schrijnend en moet in onze ogen echt anders. Zelden zijn verpleeghuisplekken toegerust voor echtparen. Een ander voorbeeld is de regeltechnische strikte scheidslijn tussen zorg aan huis en intramurale verpleeghuiszorg. Als er een te hoog aantal uren ‘zorg aan huis’ door de zorgvrager wordt geclaimd, zou volgens de regels altijd een beroep gedaan moeten worden op intramurale verpleeghuiszorg. Hierdoor kunnen levenspartners uit elkaar worden gerukt. Dit is niet bevorderlijk voor het welzijn van mensen en verschrikkelijk voor mensen die het overkomt. Zorgprofessionals moeten hier een goede inschatting kunnen maken op basis van de gegeven situatie en niet op basis van een afvinklijstje. Juist in dit soort gevallen pleiten wij voor maatwerk.  

4.Ouderen moeten zo lang mogelijk in hun eigen omgeving kunnen blijven wonen
Juist het feit dat mensen elkaar goed kennen, zorgt ervoor dat de omgeving zolang als mogelijk voor elkaar wil blijven zorgen. Voor het bevorderen van de kwaliteit van leven en het tegengaan van eenzaamheid is het belangrijk dat mensen zo lang als mogelijk in hun eigen leefomgeving, waar ze zich het meest thuis voelen, kunnen blijven wonen. Wij vinden dan ook dat zorgverzekeraars meer moeten investeren in verpleeghuiszorg in de (stads)kernen. 

5.Vinger aan de pols bij de stapeling van eigen bijdragen in de zorg
Wij zien dat er in de praktijk stapeling van verplichte bijdragen plaatsvindt. Veelvuldig stapelen van eigen bijdragen kan er toe leiden dat onder de streep mensen in een financieel slechtere positie belanden dan de mensen waar geen of weinig eigen bijdragen van wordt gevraagd. In sommige gevallen leidt dit echt tot onwenselijke situaties en tot het mijden van zorg. Dit moet anders. 

6.Verminderen papieren rompslomp
Zorgverzekeraars vragen via allerlei protocollen naar controle op kwaliteit. Dit zorgt voor onnodige bureaucratie en gaat ten koste van de zorgtijd. Zorgverleners, zoals verpleegsters, verzorgers en vrijwilligers worden in een technisch systeem geduwd dat veel plezier weghaalt bij het uitoefenen van het vak. Dit plezier is wel nodig om de toch al zware taak te kunnen uitoefenen. Een deel van de oplossing is MINDER regels, in plaats van meer regels. Er wordt teveel gecontroleerd en geadministreerd en zelfs op die manier kunnen niet alle risico’s worden uitgebannen.  

7.Zorgverzekeraar moet meer actie ondernemen op preventieve zorg
Uiteindelijk willen we voorkomen dat mensen ziek worden. Mocht dit dan echter toch het geval zijn dan liefst zo laat mogelijk in hun leven. Zorgverzekeraar zouden preventieprogramma’s meer als hun taak moeten zien. Door bijvoorbeeld gezamenlijk met gemeenten te investeren in wijkgerichte aanpak. Nu gebeurt dit slechts incidenteel. Dit zou veel meer gemeengoed moeten worden. Het bevorderen van vitaliteit van het individu verhoogt de kwaliteit van het leven en leidt tot minder meerkosten op de langere termijn.  

8.Blijvend aandacht voor hoe we denken dat het werkt en hoe het daadwerkelijk werkt
Het blijft belangrijk om de verbinding tussen politiek (daar waar de regels vandaan komen) en de mensen uit het veld (die de uitwerking van deze regels aan den lijve ondervinden) constant te spiegelen. Wat gaat goed? Wat gaat fout? Wat moet anders? En hoe zou dat kunnen? Het blijkt in de praktijk dat juist de tussenlaag (denk aan zorgkantoren, inspectie, indicatiestellers) lastig benaderbaar is en nauwelijks open staat voor verandering.