Karin Wagt: Afscheid gemeentepolitiek Eindhoven
Mijn eerste stappen in de wereld van politiek zet ik vijftien jaar geleden als fractiemedewerkster van het CDA Eindhoven. In mijn studie politicologie heb ik veel geleerd over macht, beïnvloedingsprocessen en over de (on)mogelijkheden in de vierjaarlijkse verkiezingscyclus. In de politieke praktijk ben ik benieuwd naar het antwoord op vragen als: hoe werkt de politiek, hoe loopt het wandelgangencircuit en hoe werkt het tussen coalitie en oppositie. De kennismaking met de politieke praktijk bevalt goed: ik voel me direct als een vis in het water in het politieke spel.
Kern van ons democratisch bestel is dat er een meerderheid nodig is om een besluit uit te voeren. Het halen van die meerderheid, of juist het niet halen van de meerderheid wordt niet altijd bepaald door de inhoud, door het gelijk. Deze gang van zaken is onlosmakelijk verbonden aan de democratie en zorgt voor een niet altijd gemakkelijk te accepteren uitkomst van een politiek proces. Ik zie al snel het belang om de uitslag van besluitvormingsprocessen niet al te persoonlijk op te vatten.
Een heel andere wereld, die verder afstaat van de leefwereld van de inwoners dan de gemeentelijke politiek in Eindhoven leer ik kennen als beleidsmedewerker bij Provinciale Staten voor de CDA fractie. De provinciale politiek is als een stoomschip dat als het eenmaal op gang is, moeilijk te keren is. Ook hier heb ik veel geleerd en omdat ik vind dat ik inmiddels genoeg bagage heb opgedaan, meld ik me bij het CDA als kandidaat voor de gemeenteraad van Eindhoven. In maart 2010 is het zover: met een mooi aantal voorkeursstemmen word ik gekozen als volksvertegenwoordiger.
Wat ben ik blij met mijn verkiezing! Ik bruis van de energie om het raadslidmaatschap vorm te geven. En als ik denk dat ik Eindhoven goed ken, blijkt al snel dat er nog veel moois te ontdekken is waar ik geen weet van heb. Ik ontmoet bijzondere mensen die zich met hart en ziel inzetten om Eindhoven te maken tot de stad die het is, maak kennis met verschillende organisaties, ik zwem in het kanaal voor het goede doel, ik zie onbekende natuur in Eindhoven en krijg rondleidingen in mooie, in herbruik genomen gebouwen. Ook buiten de grenzen van Eindhoven geniet ik van de contacten. Zo staat de reis die ik als vertegenwoordiger van de gemeenteraad naar Bayeux heb gemaakt in mijn geheugen gegrift. Wat ik daar heb gezien vergeet ik nooit.
Ik merk al snel dat ik veel energie krijg van de contacten die ik met de mensen en organisaties in de stad heb. Hier haal ik meer energie uit dan ik uit het politieke debat haal. Veel debatten voer ik met vuur, waarbij ik tot het uiterste ga om te bereiken wat ik voor ogen heb. Vaak met succes en soms tot mijn grote frustratie zonder. Op dat moment is het diep zuchten, de spelregels van de democratie accepteren en weer verder gaan. In de contacten met de mensen uit de stad voel ik die frustratie niet. Soms kan ik daadwerkelijk iets betekenen, soms is een luisterend oor voldoende. Ik voel in alle gevallen verbondenheid met de mensen uit de stad. Veel mensen vragen of ik fractievoorzitter word. Ik ambieer deze rol niet omdat ik mijn beschikbare tijd liever aan de contacten met mensen en organisaties in de stad besteed.
Als lid van de rekenkamer lever ik 3 jaar een belangrijke bijdrage aan de georganiseerde tegenspraak. De rekenkamer beoordeelt de effectiviteit en efficiëntie van het gemeentelijk beleid. Ik werk aan spraakmakende onderzoeken mee, zoals vastgoed en integrale wijkvernieuwing. Mijn inhoudelijke kennis en het vermogen om complexe zaken te analyseren en tot de kern terug te brengen kan ik in het rekenkamerwerk kwijt op een apolitieke wijze. De focus is op de inhoud gericht, met als doel te leren van het verleden en het verbeteren van het toekomstig beleid.
Het voorzitterschap van diverse commissievergaderingen geeft mij veel voldoening. Ik streef er altijd naar om met humor en efficiëntie de vergadering te sturen. Heel bijzonder is het voorzitten van de vergaderingen over de mogelijke sluiting van de ijsbaan. Hoewel de aanleiding treurig is, is het een feest van de democratie om te zien hoeveel inwoners van Eindhoven bereid zijn om naar het stadhuis te komen om te laten zien hoe belangrijk de ijsbaan voor Eindhoven is. Alle hoeken en gaten van het stadhuis zijn gevuld. Als voorzitter is er amper plek om te zitten, laat staan om de bijeenkomst te leiden. Het zijn goede inhoudelijke vergaderingen waarin voor- en tegenstanders met respect over en weer spreken, iets waar ik als voorzitter zeer trots op ben.
Bij de herbenoeming van de burgemeester krijg ik een nog diepere kijk in het stadhuis en in de kring van mensen die rondom de burgemeester staan. Er ontstaat respect voor het werk van de burgemeester. Zelfs voor mij als relatieve kenner van de politiek wereld krijg ik tijdens het proces van de herbenoeming pas echt een beeld van de taken van een burgemeester en de grote impact op het privéleven.
De tweede periode raadslidmaatschap is al voor een groot deel voorbij en ongemerkt verstrijkt de tijd. Regeren is vooruit zien, daarom denk ik na over de toekomst. Raadslid naast een fulltime baan. Ik stel mezelf de vraag: wil ik nog vier jaar door als raadslid. Ik weeg voor- en tegenargumenten tegen elkaar af, ik zet op een rij welke energie politiek mij brengt en vooral wat ik nog wil bereiken? Wat kan ik nog leren? Ik vind het belangrijk bewust te kiezen voor een volgende termijn als raadslid, het is voor mij geen vanzelfsprekendheid.
Natuurlijk is er nog veel te leren. Maar ik kom tot de conclusie dat ik alles uit het raadslidmaatschap gehaald heb wat ik wil en dat er geen terreinen voor mij zijn die nog open liggen en die ik wil ontdekken. Een raadslid moet nieuwsgierig zijn en een bepaalde vastberadenheid hebben om kwesties aan te pakken. Als je iets ziet wat niet klopt, begint je bloed te koken en wil je, nee móét je het probleem aanpakken en je laat je door niets of niemand tegenhouden. Ik merk dat ik af en toe een inschatting maak: ‘nee, dat is al eerder aan de orde geweest, dat gaat niet lukken.’ Een funeste gedachte omdat hierdoor mijn drive wegvalt. Ook is het fulltime werken moeilijk te combineren met het raadslidmaatschap zonder me tekort te voelen schieten. Al met al kom ik tot de conclusie dat ik geen derde periode als raadslid wil.
Ga ik de politiek missen? Jazeker gaat dat gebeuren. Maar stoppen als raadslid gaat mij ook iets opleveren, omdat daar waar deuren dichtgaan er ook weer deuren open gaan. En van die gedachte word ik enthousiast: ik ben toe aan een nieuwe uitdaging waar ik mijn tanden in kan zetten en die mij weer laat borrelen van energie. Wat dit zal zijn weet ik niet, maar ongetwijfeld komt er weer iets moois op mijn pad.
Tot die tijd blijf ik mij vol enthousiasme inzetten voor de stad en ben ik het CDA en de mensen die op mij gestemd hebben dankbaar dat zij mij deze kans geboden hebben om de CDA idealen te realiseren.