Mathil Sanders-de Jonge, wethouder met een groot hart voor de zorg
Wethouder Mathil Sanders-de Jonge in een interview met het Eindhovens Dagblad over haar achtergrond in de ouderenzorg, haar visie en waar ze zich de komende jaren als wethouder hart voor wil maken.
Mathil Sanders-de Jonge (CDA, 57) is het enige nieuwe gezicht in het Geldrop-Mierlo's college van B en W. Wie is ze? En wat motiveert deze verpleegkundige om het vak waar haar hart ligt te verlaten en plaats te nemen op het ‘wethouderspluche’?
Om maar meteen met dat laatste te beginnen, want daarover heeft ze natuurlijk heel goed nagedacht: ,,Nou dat begon zo: Als wijkverpleegkundige bij Buurtzorg Geldrop kwam ik de afgelopen tien jaar bij veel mensen thuis. Kwetsbare mensen. Bijna altijd ouderen. En ik ben er van geschrokken hoeveel van die ouderen eenzaam zijn en ondervoed. Het zijn vaak 85-plussers, die ‘te goed’ zijn voor het verpleeghuis. Ze hebben geen dementie, maar ze hebben het thuis wel heel zwaar. Voor die groep en voor hun mantelzorgers wil ik nu als bestuurder ‘aan de andere kant van de tafel’ heel graag iets betekenen.”
Mathil Sanders wil, zoals ze het zelf noemt, ‘het verhaal achter de cijfers’ vertellen. Zoals van die man van 92, die nog niet zo lang geleden zijn vrouw verloor. Hij woont nog zelfstandig ook al is dat fysiek steeds moeilijker. ,,Er hangt een camera zodat zijn zoon kan zien of zijn vader nog leeft. Maar vader zegt: Wat doe ik hier eigenlijk nog? Voor mij hoeft het zo niet.”
De kersverse welzijnswethouder heeft het over de coronatijd. ,,Het gaat veel over het lot van ouderen in de verpleeghuizen in die periode. En terecht hoor. Maar overal in Nederland zaten ouderen in hun eentje thuis. En dat is een grote groep hoor. Mensen die niemand meer zien. Ja, misschien twee keer per dag: ‘s ochtends om ze van het bed in de stoel te helpen en 's avonds van de stoel in het bed.”
,,Ja, daar hebben we het over. Die tussenvorm van wonen tussen thuis en het verpleeghuis. Natuurlijk zijn de ouderen van nu andere ouderen dan toen. Maar ik vind dat we op zoek moeten naar het ‘bejaardenhuis 2.0'. Naar kleinschalige woonvormen waar bewoners 24 uur per dag een beroep kunnen doen op ‘een levend persoon'. Want die e-health heeft ook zijn beperkingen hoor. En nee, ik heb de pasklare oplossing ook niet. Maar wat ik wel kan doen is de schrijnende problematiek van die grote groep ouderen duidelijk maken en helpen om dit op de agenda te zetten.”
Maar haar wethoudersportefeuille is breder: ook jeugdbeleid, inclusie, welzijn en zorg staan op haar visitekaartje. Geen probleem, aldus Sanders. Ze noemt zichzelf ‘een strijdbaar, beleidsmatig type'. Trouwens, echtgenoot en drie dochters (19, 22 en 24 jaar) zijn het erover eens: ,,Ze zien dat dit past bij mij. Ik heb een groot zorghart en een groot verantwoordelijkheidsgevoel. En ik neem een netwerk en expertise mee. Maar verder is het wethouderschap natuurlijk wel helemaal nieuw voor mij. En dat vind ik ook leuk: zo vormt het leven je en zo blijf je leren.”
Mathil de Jonge werd geboren en groeide op in Geldrop. Ze is de dochter van een Groninger (‘een echte Philipsman’) en een Friezin. Ze werd protestants-christelijk opgevoed. Haar moeder overleed in 1992, toen Mathil pas 27 was. Haar vader leeft nog, hij staat in Mierlo al drie jaar op de wachtlijst voor een ouderenwoning.
Het leven voerde Mathil via de verpleegstersopleiding-oude-stijl, een jaar Amerika als exchange-student, de HBO-V-opleiding, een studie gezondheidswetenschappen in Maastricht en het huwelijk met een Geldroppenaar, langs woningen in Delft, Zuid-Limburg en Brazilië uiteindelijk weer terug naar Geldrop. Dat was twaalf jaar geleden.
Toen kreeg ze een baan als wijkverpleegkundige bij Buurtzorg. Een baan die haar op het lijf was geschreven. Haar motto is immers: Je zorgt en kijkt om naar elkaar. Ze weet dan ook zeker: ,,Ik kom uit de praktijk en daar blijft mijn hart.”
Vooralsnog blijft die praktijk ook nog een beetje trekken: tot half juli zal er af en toe nog wel een inval-weekenddienstje gedraaid worden. ,,Maar dat geeft niet. Ik ben een harde werker. Ik werkte officieel 32 uur bij Buurtzorg. Als wethouder ga ik dat ook doen. Maar ja, net als bij Buurtzorg zal het hier ook wel meer worden...”
Bron: ED