De versplintering
Nieuwe maatregelen. Wel of niet vaccineren. Wel of geen zwarte piet. Zomaar wat aanleidingen om het met elkaar oneens te zijn. Onderwerpen die zó groot worden dat ze leiden tot een splitsing in de maatschappij en wat lijken we dan toch machteloos te staan. Ruzies, verwijdering en uitsluiting liggen op de loer en zijn soms al actueel.
Het lijkt de laatste jaren of we het steeds meer oneens worden dan eens. We focussen op de verschillen en niet meer op de overeenkomsten. Welk gender je bent, welke huidskleur je hebt, welke achtergrond je hebt en nog zoveel kenmerken waarin wij allemaal verschillend zijn, maar we zijn nog steeds allemaal van hetzelfde soort: mensen. Mensen die eten, drinken, slapen, werken, opvoeden en wat al niet meer, wat we allemaal hetzelfde doen. De invulling kan anders zijn, maar in wezen allemaal mensenactiviteiten. Vanuit de prehistorie tot aan nu. Waar ze vroeger al snel ontdekte dat je met samenwerken meer kan bereiken dan alleen, lijkt nu soms bijna het tegenovergestelde aan de gang. Niet alleen in ons Oosterhout, maar kijk eens naar de landelijke politiek. Een stembiljet wat je in het stemhokje niet kunt uitvouwen, door de enorme diversiteit. Steeds meer kleine groepen mensen, die zich afzonderen van de bestaande groepen. Die niet meer zoeken naar de overeenkomsten en zich hier samen hard voor maken, maar alleen nog naar de verschillen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het vormen van een kabinet langer duurt dan ooit. We raken steeds verder versplinterd.
Gelukkig kunnen we in onze samenleving genoeg voorbeelden vinden van mensen die het niet voor 100% met elkaar eens zijn, maar wel ergens samen de schouders onder kunnen zetten. Laten we wel wezen: in welk huwelijk ben je het voor altijd 100% met elkaar eens? Er zouden nog veel meer huwelijken sneuvelen, als we voor ieder wissewasje gaan scheiden. Nee, gelukkig kunnen we ook in harmonie met elkaar omgaan. Waarin we naar elkaar luisteren en elkaar ontmoeten in het midden. Kleur bekennen. Een beetje water bij de wijn doen. Niet luisteren om te reageren, maar om te begrijpen. Door te spreken onderscheiden we ons, door te luisteren verbinden we ons… (Evert Halbesma). Meeting in the middle. Laten we onze verschillen minder op de voorgrond zetten en onze overeenkomsten verbinden, voor een sterke en sociale samenleving.
Natascha Bakx-Braamzeel