Column Els; De doos met de pan en het speelgoed
Op onze zolder staat een grote doos. Ik woon op Andijk-Oost. Vlak bij cafe Dijkzicht. Hierachter, in de stacaravans, verbleven asielzoekers. Het zal wel een 15 jaar geleden zijn. De kinderen uit Irak en Afghanistan gingen naar dezelfde basisschool als mijn zoons. Binnen de kortste keren spraken deze kinderen Nederlands. Mijn oudste en Brahim werden vriendjes en speelden over en weer bij elkaar. Na een aantal jaar vertrokken die asielzoekers naar het AZC in Medemblik, met een onzekere toekomst in het vooruitzicht. Brahims moeder vroeg me, of er wat spullen tijdelijk bij ons op zolder konden staan.
We bezochten ze vaak, in Medemblik, best dichtbij voor ons. Een wereld van verschil, de gemoedelijke camping in Andijk of een strak georganiseerd AZC. Na Medemblik volgde Schagen, na Schagen volgde Den Helder. Ik ben ze uit het oog verloren. Het COA geeft aan, dat ik de doos met spullen beter aan een goed doel kan schenken. 'Brahim en zijn moeder hadden het vast zelf wel opgehaald als het belangrijk voor ze was.' Ik ben daar niet van overtuig. Hoe ingewikkeld kan je leven zijn als vluchteling, asielzoeker, statushouder. Ik bewaar de doos en ik ben blij dat ik bij het CDA hoor. Mijn partij vindt dat we de urgentieregeling voor huisvesting van statushouders in stand moeten houden.
Els van den Bosch, CDA