Vluchteling of gelukzoeker?

Tussen 1947 en 1963 emigreerden 410.000 Nederlanders naar Canada, Australië, de Verenigde Staten, Zuid-Afrika, Nieuw Zeeland en Brazilië. Dit was 3,5% van de bevolking. 

De redenen voor de keuze van deze emigranten lagen vooral in een somber toekomstperspectief, de toenmalige woningnood en economische motieven. De toenmalige regeringen voerden een actief emigratiebeleid, vanwege de te verwachten 'overbevolking' met daarbij gepaard gaande werkloosheid en ruimtegebrek. Er werden afspraken gemaakt met de immigratielanden en subsidies verstrekt. 

In de periode 1947-1954 emigreerden 500 Andijkers. Dit wat bijna 12% van het toenmalige inwonersaantal. De laatste 5 jaar emigreren jaarlijks circa 130.000 Nederlanders naar landen waar men een betere toekomst hoopt te vinden. Voor hun vertrek gelden motieven als rust, minder regelgeving, minder stress, veiligheid en werk. 

Men kan van 'onze emigranten' moeilijk beweren dat armoede en oorlogsdreiging redenen zijn om hun geluk elders te zoeken. Er is volgens mij dan ook een onderscheid te maken tussen een gelukzoeker en een vluchteling. Een vluchteling zoekt naar geluk: vrede, vrijheid en voedsel. Basisbehoeften die zij in hun land ontberen en waar iedereen recht op heeft lijkt mij. Een gelukzoeker zoekt naar meer vrijheid, meer vrede en meer welvaart. Het vluchtelingenprobleem waar wij nu voor staan is in mijn ogen een echt probleem, waar ik de oplossing ook niet voor weet. Maar ik weet wel dat een vluchteling een gelukzoeker is, maar een gelukzoeker geen vluchteling. 

Piet Ligthart