Niet gelovig en toch CDA. Kan dat wel?

Waarom ik als niet-gelovige toch CDA’er ben? Waarom ik bij de benoeming als raadslid de belofte ‘dat verklaar en beloof ik’ afleg en niet de eed ‘zo waarlijk helpe mij God almachtig’? Vragen die regelmatig gesteld worden. Vanwege de C in de naam denken mensen dat je christelijk moet zijn om bij het CDA te zitten. Dat vind ik jammer, want het CDA is een partij waar iedereen welkom is. Politiek draait voor mij niet om de vraag of je wel of niet gelovig bent, maar om de vraag welke samenleving je nastreeft.

Ik geloof in een samenleving waarin mensen naar elkaar omzien. Waarin iedereen zijn of haar talenten inzet, niet alleen voor zichzelf, maar juist ook voor een ander. Waar mensen op hulp kunnen rekenen bij ziekte of verlies van werk, maar wel zelf verantwoordelijk blijven en de regie houden. Mensen die dit niet kunnen, bijvoorbeeld omdat ze zwaar gehandicapt zijn, kunnen natuurlijk rekenen op volledige steun van de overheid. Ik geloof in een samenleving waarbij gemeenschapszin, verbinding, vertrouwen en hoop het uitgangspunt vormen. En waarbij we nadenken over de langere termijn.

Het beeld van de samenleving die ik voor mij zie sluit aan bij de uitgangspunten van het CDA. Dat is de reden dat ik als niet-gelovige toch een echte CDA’er ben. Iedereen is welkom bij het CDA, daar hoef je niet gelovig voor te zijn. Als je je maar kunt vinden in de ideeën, standpunten en waarden. Heb je naasten lief en zorg voor elkaar. Kijk niet alleen naar jezelf maar ook naar de mensen om je heen en behandel mensen met respect (zo wil je zelf toch ook behandeld worden?) Heel gewoon toch? Of is dit typisch christelijk? Ik denk van niet, ik denk dat dit voor iedereen heel normaal kan zijn.

Eveline Tijmstra