De menselijke maat
Langzaam maar zeker dringt het steeds meer door dat de bureaucratische overheid ver weg staat van de mensen. Dat zien we aan een soms onredelijke reactie van mensen ten opzichte van overheden en instanties. En dat komt weer doordat we doorgeschoten zijn in wet- en regelgeving, automatisering, digitalisering, anonieme klachtenbeantwoording, brieven vol juridische termen en onpersoonlijke, niet menselijke contacten. Hierop wordt de politiek aangesproken en ook beoordeeld.
Het ligt vaak niet aan de persoon, maar veel meer aan de organisatie en instructies, protocollen. Let wel, ik pleit niet voor “doe maar wat”, maar het zou wel een beetje minder strak en wat menselijker kunnen. Juist doordat zaken juridisch zo dichtgeregeld lijken, denken we vaak dat het goed zit. Maar de sluwe en egoïstische types weten hun verhaal wel aan te passen. Er is een hele industrie van raadgevers en bureaus dat zich met schijnconstructies en oplichting bezighoudt.
Ons sociale stelsel is te kostbaar om geld te verspillen aan oplichting en bureaucratie. Ofwel, hoeveel geld wordt direct besteed aan zorg? En hoeveel lekt weg aan bureaucratie en fraude? Is er nog dat solidariteitsgevoel als er zoveel aan de strijkstok blijft hangen. Als er geen zicht is op wat jouw solidariteit (bijvoorbeeld je belasting en sociale lasten) kunnen bijdragen aan goed besteed sociaal werk, gaat het mis. U weet, het CDA is niet van “ieder voor zich”. Zorg en hulp zijn niet steriel, anoniem en digitaal en werken het best van mens tot mens.
Als in een bouwploeg iemand zich ziekmeldt, moet de klus toch af; dat vraagt extra inzet van de anderen. Dan meld je je dus niet ziek als het niet hoeft, want aan matennaaiers hebben ze daar een hekel. Wederkerigheid noemt Wim Meijer dat in de Elsevier van 11 feb.2017. Dit is geen pleidooi voor: terug naar de armenzorg, een boterham tevredenheid, vroeger was het allemaal beter of spruitjeslucht, maar wel tegen fraude en bureaucratie en afstand en niet doelmatig besteden van gemeenschapsgeld.
Ik wens bestuurders, ambtenaren, sociaal werkers, mantelzorg in de zorg minder zorg over de organisatie toe. Terug naar de kern: omzien naar elkaar!
Wim Wijfjes, CDA Enschede