Een baken in deze tijd?

De laatste tijd is er veel te doen over de kerken die in de gemeente Raalte gaan sluiten. Degene die mij een beetje kent, weet dat ik niet alleen naar de kerk ga omdat ik daar werk, maar ook omdat ik daar mijn rust en inspiratie vind. Vooral nu in deze onzekere tijd, waarin alles anders is, ook het naar de kerk gaan. De oude verhalen geven, soms, inzicht en inspiratie. Deze verhalen komen uit een tijd waar wij bijna geen weet van hebben, duizenden jaren geleden. Een andere tijd, een andere omgeving, een andere dimensie en toch….

Opvallend is dat de mensen die toen leefden voor dezelfde onzekerheden, vragen en uitdagingen stonden als wij nu ook doen. Wij hebben geen zekerheid in het leven en dat ervaren wij nu aan den lijve. Ineens was daar iets wat wij niet kunnen zien, wat er wel is, ons ziek, angstig en onzeker maakt. Een virus dat de hele wereld op de kop zet. We weten inmiddels iets over dit virus, maar veel weten we nog niet.

We hebben onze leefwereld maakbaar gemaakt en worden nu teruggefloten.  We worden teruggeworpen, we moeten luisteren naar wat er allemaal niet kan. Ons innerlijk komt in opstand, wij zijn een volk van vrijheden. We worden boos en opstandig en moe van wat ons allemaal overkomt.

Afgelopen zomer konden we van de nieuwverworven vrijheid genieten en oh, wat valt het dan tegen om dit weer los te laten. De cijfers lopen op. De druk op de zorg neemt wederom toe. Wij hebben voor hen geapplaudisseerd, T-shirt met een rood hart opgehangen, zij kregen een bonus. Maar wat zij het meest hadden verdiend, ons respect, kregen zij niet. Wij hielden ons niet genoeg aan de regels en het virus gaat zijn gang.

Afgelopen zondag zat ik in de kerk en ging het over dat het niet om “jou” gaat. Als je daarover na gaat denken, dan is dat nog knap ingewikkeld. Want het betekent nogal wat. Onze eigen wereld draait denk ik, wel erg om het IK. “Wat wil ik bereiken? Hoe ziet mijn week eruit? Wat zijn de gevolgen van corona voor mij en mijn baan?”.

Het aankunnen van de gevolgen van dit virus vraagt een heel andere manier van kijken. Het gaat hierbij er vooral om dat je aan de ander denkt. Hoe kunnen we er samen voor zorgen dat we met elkaar dit virus eronder krijgen. Jong en oud samen. Wat is daarvoor nodig en wat kan IK daaraan bijdragen?

Ik ervaar het als rijkdom op zondagmorgen te luisteren naar de oude verhalen, in een gebouw die de tand des tijds heeft doorstaan. Waar al eeuwenlang mensen hun voetstappen nalaten en waar ruimte is voor liefde, samen vieren, rouw en verdriet. Mensen kwamen en komen er bijeen met dezelfde vragen. Het geeft rust, vertrouwen en inspiratie om de komende tijd in te gaan in de wetenschap dat je niet alleen hoeft te doen maar samen.

Dat maakt dat wij zorgvuldig om moeten gaan met deze gebouwen, want ze raken aan de gevoelens van onze inwoners. Juist in een tijd waarin zoveel onduidelijk is, eenzaamheid heerst en onzekerheid over de toekomst. Juist dan kan zo’n kerkgebouw een baken zijn. Ga er zorgvuldig mee om!

Aaltje Booijink-Jonkman