Machteloos

Vanmorgen werd ik geraakt door het bericht met foto van een pasgeboren kindje in het metrostation van Kiev. De foto laat een kindje zien met de hand van de moeder met op de achtergrond mensen die schuilen in de gangen van het metrostation. André en ik zijn nog niet zolang opa en oma en ons tweede kleinkind mogen we eind maart verwachten. De foto van dit pasgeboren kindje raakt, het vertelt het verhaal van wat oorlog en verderf brengt. Dit oneerlijke geweld dat dit jonge gezin in het hart raakt.
Machteloos kijken we toe! “Al kon ik maar soep koken”, zei ik gisteren tegen mijn vrijwilligers. Als je maar iets kan doen tegen deze oneerlijke strijd. Mensen op de vlucht, niet wetend waarnaartoe en wat de komende uren en dagen hen brengt. Het is je niet voor te stellen. Het besef van vrijheid en vrede is ineens in een heel ander perspectief komen te staan. Ik ken jongeren die voor defensie werken, worden zij uitgezonden? Blijft het bij Oekraïne?
Ik sprak met iemand die in 1944 is geboren, zij zei: “Het zal me toch niet gebeuren dat ik in de oorlogstijd werd geboren en dat ik ook in oorlogstijd sterf”. Ik merk dat het mensen beangstigd. Ondanks dat we meeleven, verdrietig zijn, ons opstandig en machteloos voelen, voelt het voor menigeen toch nog ver weg.
We zullen dit gaan voelen, want de sancties zullen zeker ook zijn keerzijde hebben. Hoe het zal uitwerken zullen we de komende weken merken. Juist nu is het van belang dat we samen met elkaar optrekken. Elkaar helpen als het nodig is. De verantwoordelijkheid dragen voor de sancties zodat we op die manier het Oekraïense volk ondersteunen. Of het genoeg is? De tijd zal het uitwijzen. Ondertussen is het hopen en bidden dat de wijsheid terugkeert.
Ik wens het kindje in de metro mijn liefde toe, vrede en vrijheid voor de toekomst. Het lijkt nu een illusie.

Aaltje Booijink