Jeugd en gezin

Er liggen enkele voorstellen op het gebied van jeugd en gezin. Maatregelen waar je moeilijk nee tegen kunt zeggen, want een 'nee' wordt al gauw uitgelegd als dat we hulpbehoevende gezinnen niet willen helpen.Toch is onze fractie gereserveerd om voor ieder probleem een loket in te richten. Nu is het zo dat steeds meer taken door de rijksoverheid bij de gemeenten wordt neergelegd. Wanneer dat het geval is moeten we daar invulling aan geven. Veel maatregelen zijn echter gebaseerd op situaties in grote steden waar over het algemeen veel meer problemen voorkomen dan in een plattelandsgemeente als Staphorst. Wellicht is het dan ook verstandiger datgene te doen wat moet, maar niet voorop te lopen.

In de raadsvergadering van 25 maart moet een besluit genomen worden over het invoeren van VIS 2 (Vangnet Informatie- en Samenwerkingssysteem). Dit betreft een systeem waarin (probleem)jongeren worden opgenomen zodat inzichtelijk wordt of de betreffende personen ook bij andere instellingen 'lopen'. De intentie is dat deze jongeren één aanspreekpunt hebben en niet langs allerlei organisaties moet. Dit systeem wordt gesubsidieerd door de provincie, maar onderhoud is voor rekening van de gemeente. Ook zal geinvesteerd moeten worden in tijd en opleiding.

Ook moeten we 25 maart een besluit nemen over de 'uitvoering van gezinscoaching'. Eigenlijk een soortgelijk onderwerp als hierboven genoemd. Ook hier gaat het erom dat er een coördinerende rol is voor een gezinscoach die als aanspreekpunt fungeert voor een probleemgezin. De bedoeling hiervan is dat een dergelijk gezin niet langs allerlei instanties moet maar dat dit door een vertrouwenspersoon (gezinscoach) wordt gecoödineerd.

De doelstelling van beide onderwerpen is nobel te noemen, maar is door de vrijblijvendheid van gebruikers niet sterk. Wanneer niet iedereen consequent het (computer)systeem vult met informatie heeft het geen waarde. Een dergelijk systeem zou daarom eigenlijk een hoofdsysteem van alle hulporganisaties moeten zijn en niet een systeem naast alles wat ze nu doen.

Als we afgaan op opmerkingen over slecht bereikbare hulpverleningsorganisaties en dat vaak niet duidelijk is waar ze met hun probleem naar toe moeten, kunnen we stellen dat een betere coördinatie niet verkeerd is en de voorstellen zo slecht nog niet zijn. Je zou dan echter verwachten dat de kosten lager zouden worden in plaats van meer. Door een betere coördinatie mag je immers verwachten dat op andere plaatsen tijd en dus geld vrij komt. Blijkbaar is dat niet het geval en moeten we telkens budgetten beschikbaar stellen voor en meer efficiente werkwijze.

De komende weken zullen wij ons verder laten informeren en voor 25 maart een definitief standpunt bepalen.