Nu doorpakken I
‘Nu doorpakken’ is de titel van het CDA-verkiezingsprogramma. Een titel die uitdrukt dat een aantal veranderingen echt moeten worden doorgezet voor een wereld na corona. Voor een economie die sterker, maar ook eerlijker is. Voor een samenleving waarin mensen weten dat niet de onderwereld, maar democratisch gekozen volksvertegenwoordigers de wet bepalen. Voor een overheid die zich niet tegen mensen keert, maar naast ze gaat staan. In deze reeks columns wil ik laten zien op welke terreinen we in deze kabinetsperiode een mooie aanzet hebben gemaakt, maar waarin we nu moeten doorpakken om in de toekomst onze economie eerlijker, onze samenleving veiliger en onze overheid betrouwbaarder te maken.
Toen ik net Kamerlid was werden voor mij een aantal gesprekken met brancheorganisaties georganiseerd. Daarbij kwamen ook vertegenwoordigers langs van de verpleeghuizen. Na een paar pittige gesprekken met jongeren die teleurgesteld waren over het uitblijven van de basisbeurs, dacht ik eindelijk blije gezichten te zien. Het kabinet investeerde maar liefst 2,1 miljard euro in de verpleeghuiszorg, een budgetverhoging van maar liefst 20%. Nu, dat viel tegen. Het woordje ‘asociaal’ viel nog net niet, maar de 2,1 miljard was veel te weinig. Er moest zeker nog 1,4 miljard bij en het was helemaal ondenkbaar dat er eisen aan dat geld zouden worden gesteld. Een ontnuchterende ervaring. Reken niet op dankbaarheid als volksvertegenwoordiger.
2,1 miljard euro uitgeven lijkt eenvoudig, maar we willen natuurlijk ook na vier jaar nog zeker weten dat het op de juiste plek terecht komt. Ik bezocht al snel een aantal verpleeghuizen waarbij ik een drieslag hanteerde: eerst spreken met bewoners en familieleden, daarna met het personeel en ten slotte met het bestuur. Uit de gesprekken met de eerste twee groepen werd snel duidelijk waar zij dat geld naar toe wilden laten gaan: meer personeel. Bij bestuurders was dat wat diffuser. Die hadden liever meer bestedingsvrijheid. Men maakte zich ook terecht zorgen over waar het extra personeel vandaan moest komen?
Het is misschien goed te weten dat die 2,1 miljard gebaseerd was op de formule van 2 leden van het zorgpersoneel op 8 bewoners. Het CDA was daarom ook van mening dat de extra middelen dan ook in meer personeel moest worden omgezet. Uiteindelijk ging 85% van het bedrag daar naartoe. Wonder boven wonder wisten de meeste verpleeghuizen ook echt mensen te vinden. Achteraf zijn we blij dat we vasthielden aan het streven naar meer personeel. Dat betekent echter niet dat bestuurders geen punt hebben.
We zullen in de komende kabinetsperiode echt moeten gaan nadenken over deze formule. Niet met het oog op te bezuinigingen, maar op de toenemende vergrijzing. We kunnen niet oneindig extra mensen warm maken voor de ouderenzorg. We zullen meer techniek de verpleeghuizen moeten inbrengen. Niet om zorgpersoneel te vervangen, maar om ze in staat te stellen hun werk nog beter te doen, minder uit te vallen door ziekte en uiteindelijk minder vaak vanwege (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid de zorg te verlaten.
‘Nu doorpakken’ betekent voor mij dan ook dat de overheid samen met de verpleeghuissector en de medewerkers in de zorg gestructureerd nieuwe technieken een plek moeten geven in het dagelijkse werk. Dat zorgmedewerkers daar ook in een rol spelen is essentieel. Te vaak is technologie en innovatie iets van bestuurders. Te vaak ben ik in verpleeghuizen geweest waar de laatste innovatie in een kast lag te verstoffen. Techniek moet ontwikkeld worden voor en door het zorgpersoneel, zodat zij tijd en aandacht kunnen blijven hebben voor kwetsbare ouderen!