Over Ruud en Emmanuel
Vorige week dinsdag hebben we afscheid genomen van een groot CDA'er: Ruud Lubbers. Toen mij het trieste bericht over het heengaan van Ruud ten gehore kwam was ik als lid van de commissie Economische Zaken in Parijs voor een werkbezoek. Onze ECON missie in Parijs stond eigenlijk in Ruuds schaduw: slaagt Frankrijk erin te hervormen, de uitgaven gezond te houden en toch concurrentiekrachtig te blijven. Ruud deed het ze voor.
Terwijl ik me een weg baande tussen de drommende toeristen, botste ik op een demonstratie tegen de hervormingen op de arbeidsmarkt die President Macron probeert door te voeren. De stemming sloeg pas echt om toen de eerste drie economische experts het woord namen tijdens onze bijeenkomst. Met Frankrijk gaat het goed was de boodschap, over hervormingen werd weinig gesproken, over Europese oplossingen en solidariteit des te meer.
Juist als de zon schijnt moet je je voorbereiden op slechtere dagen. Dat geldt voor de EU, want onze eurozone is zeker niet perfect, maar het geldt vooral ook voor de lidstaten zelf - Italië en Frankrijk voorop. Daar is het van het grootste belang de overheidsuitgaven in balans te krijgen, onderwijs en arbeidsmarkt te hervormen en de slechte leningen in het bankwezen aan te pakken. Juist omdat dat op den duur het beste is voor land en samenleving.
Lukt dat niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. De komende twee jaar worden er pittige onderhandelingen gevoerd over de Europese begroting voor de periode na 2020. Nederland stelt als nettobetaler terecht eisen aan de manier waarop dit budget wordt uitgegeven. Conditionaliteit - ofwel “voor wat hoort wat” - is een van de kernpunten van onze regering. Willen landen structuurhulp ontvangen om hun economie te versterken? Dan dienen ze laten zien dat ze in staat zijn om te hervormen. Anders heeft dergelijke steun weinig zin.
Nu de eerste verliefdheid in President Macron lijkt weg te ebben, komt het erop aan of hij kan leveren. Of hij - in tegenstelling tot eerdere Presidenten - in staat is zelf te hervormen voordat hij naar Europa kijkt. Of het zachte Frankrijk ook in staat is hard te zijn voor zichzelf. Emmanuel Macron is veelbelovend begonnen en lijkt meer te durven doorpakken dan Hollande en Sarkozy voor hem. Maar Frankrijk heeft een echte Ruud nodig. Ik wens het ze, maar ook ons in de rest van Europa, van harte toe.