Het is al weer herfst! - Bas van Os
Het is al weer herfst en mijn zoon roept me naar buiten om de prachtige zonsondergang te bewonderen over Landgoed Den Treek. Even genieten. Vanavond nog fractievergadering en dan dit stukje afmaken voor de Leusder Krant.
In de lente begon ik als raadslid voor het CDA en de tijd lijkt voorbij gevlogen. Het blijkt hard werken te zijn en lang niet altijd gemakkelijk te combineren met een baan buiten Leusden. Mijn respect voor al die raadsleden en fractie-ondersteunders is dan ook sterk gegroeid. Dit doe je niet voor het pluche of voor het geld. Er moet iets meer zijn dat je drijft en het is boeiend om er in gesprekken achter te komen wat dat dan is bij die ander.
De verkiezingsuitslag was enorm lastig door de komst van lokale partijen die in een keer bijna 40% van de zetels haalden. Het CDA kreeg nog verrassend veel steun. Als versgekozen fractievoorzitter van de tweede partij moest ik aan de bak om de brug te helpen slaan naar de grote maar nog onbekende winnaars van Lokaal Belangrijk. We gingen erin met duidelijke idealen: meer vanuit het hart, meer vanuit de bevolking en meer vanuit de raad. Concreet betekent dat voor ons dat we vriendelijk en opbouwend willen werken met iedereen die liefde heeft voor deze gemeente. Dat we luisteren naar de kiezers: de winnaars mogen laten zien in hoeverre je de toekomst in kunt zonder als eerste de groene ruimte op te offeren aan ‘industriële’ energie-opwek of verstedelijking. En dat we vrijuit in de raad zoeken naar brede samenwerking.
Diezelfde bereidheid troffen we ook aan bij de VVD en Lokaal Belangrijk. We zouden er alle drie open in gaan en niet de coalitie voorop stellen. Mij als nieuwkomer verbaasde het wel hoe gemakkelijk onze inzet verkeerd begrepen werd. Soms werd zelfs het tegenovergestelde geconcludeerd of vermoed. En de Leusder Krant leek van harte bereid dat wantrouwen breed uit te venten. Dat mag ook, want we zijn natuurlijk allereerst zelf verantwoordelijk voor onze communicatie. Alleen met daden kun je laten zien dat je het meent. En dan wordt het spannend: lukt het om dat vertrouwen op te bouwen in elkaar? Inmiddels hebben we als raad unaniem afgesproken hoe we urgente en strategische onderwerpen op de agenda gaan zetten. Dat moet het ook mogelijk maken om meer inwoners hier eerder en beter bij te betrekken. Maar het gaat me als nieuwkomer allemaal veel te langzaam. Het is al weer herfst en voor je het weet is de begroting voor het volgende jaar al weer gevuld door het college. Gelukkig gaat het wel vooruit.
Ik besef wel dat het lastig is. Er komt zoveel op de gemeente en op de ambtenaren af dat het soms piept en kraakt in het gemeentehuis. Den Haag denkt steeds vaker dat het sneller gaat door van bovenaf doelstellingen en geld uit te strooien over provincies en gemeenten. “Regie nemen,” noemen ze dat. Maar uiteindelijk moeten we het toch hebben van de mensen in het land die het moeten doen. Van de onderwijzer, de verpleger, de ICT’er, de boer en de monteur. Zonder draagvlak en zonder handjes loopt alles vast. En daarvoor hebben we elkaar nodig.
Gelukkig vroeg mijn zoon me een foto te maken van dit prachtige stukje Nederland waar mensen midden in het groen mogen leven. Ik deelde haar in de fractievergadering van vanavond. “Plaats die maar bij je stukje,” zeiden ze, “dan weten we weer waar we het voor doen.”
Bas van Os