Nieuwe schoenen of een schoon huis en meer van dit soort dilemma’s…
Twee weken geleden waren we als CDA een week lang iedere ochtend vanaf 10 uur bereikbaar voor mensen die zorgen hadden over de aanstaande verhoging van de eigen bijdrage voor de huishoudelijke ondersteuning. Natuurlijk wilde ik ook wel een ochtendje de CDA telefoon in beheer nemen, eerlijk gezegd had ik toch niet echt verwacht dat er veel op gebeld zou worden. Ik had me natuurlijk zo’n leuke groene ouderwetse telefoon met draaischijf voorgesteld, maar CDA telefoon bleek een oude Nokia 3310. Niet erg flitsend, maar wel van een betrouwbare kwaliteit die het CDA past èn hij hield het de hele week vol zonder tussendoor op te laden.
Het was nog niet eens tien uur toen de telefoon al de eerste keer overging. Terwijl ik een meneer te woord stond spraken twee anderen de voicemail in die ik later terug kon bellen. Uiteindelijk sprak ik zeven mensen deze ochtend en de verhalen gingen me niet in de koude kleren zitten.
Je leest natuurlijk weleens in de krant dat ouderen maar moeilijk rond komen van een AOW, maar als je dan de mensen spreekt die het betreft en je hoort hen vertellen over de keuzes waar ze voor worden geplaatst dan valt dat echt niet mee:
Een mevrouw nam maar 2 uur huishoudelijke hulp per week af en dan redde ze het wel. Ze hield net genoeg over in haar woning te blijven wonen en om actief deel te nemen in de bridgevereniging. Helaas had ze net gehoord dat haar ogen achteruit zouden gaan. Als ze meer hulp af zou moeten nemen, zou ze dan nog wel kunnen blijven wonen waar ze nu woont? Een andere mevrouw vertelde me dat ze eigenlijk altijd wel geld had gehad, maar dat het nu 13 jaar geleden was dat haar man was gestorven en ja, nu raakte het na 13 jaar wel moeilijk om rond te komen. Ze had immers voor haar oude voeten ook niet voldoende aan goedkope schoenen van 40 euro en omdat ze net teveel inkomen had om een scootmobiel vergoed te krijgen had ze daar geld aan uitgeven in plaats van op vakantie te gaan. Een meneer die ik thuis bezocht vertelde over de waarde van zijn auto. Alleen dankzij die auto gaat hij de deur nog uit en ja, die kan hij nog maar net betalen. Als straks de kosten van de eigen bijdrage van 10 naar 15 euro gaat komen al deze mensen in de problemen.
Ik merkte dat ik de verhalen niet goed uit mijn systeem kreeg. Wat is het akelig dat je in de laatste fase van je leven dan nog zo’n zorgen moet hebben over de toekomst. Alle mensen die ik sprak wonen zelfstandig en doen hun best wat van het leven te maken. Het waren stuk voor stuk dappere en ondernemende mensen die ons bellen. In de verpleeghuizen wordt momenteel fors geïnvesteerd om een zinvolle daginvulling ook voor ouderen die intramuraal wonen te realiseren. En bij deze mensen die het zelf proberen te redden wordt het leven zo schraal dat al hun geld opgaat aan de voorwaardelijke zaken van het leven!
Hun verhalen motiveren mij alleen nog maar meer om ons als CDA voor hen in te zetten. Want het kan toch niet zo zijn dat we zeggen dat mensen zo lang mogelijk thuis moeten blijven wonen, maar dat we het leven thuis dan zo schraal maken dat alle kleur van contacten en zinvolle daginvulling onmogelijk worden?