Afscheidsspeech Patricia de Milliano
Afscheidsspeech Patricia de Milliano:
Voor deze laatste keer wil ik niet alleen, zoals we gewend zijn, het woord richten aan meneer de voorzitter, maar aan u allen: collega-Statenleden, alle medewerkers van de Provincie, kijkers, luisteraars, aanwezigen op de publieke tribune. Dank voor jullie komst.
Sommige mensen stippelen hun levenspad of carrière uit…. Het kan gebeuren dat deze uitkomt, maar vaak loopt het anders (en in de politiek is die kans nog groter).
Ik heb mijn - politieke – loopbaan nooit uitgestippeld. Het is zo gelopen.
Op mijn 16e trad ik in dienst bij de gemeente Sas van Gent. Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met een gemeenteraad. Ik mocht de notulen vastleggen en werd zo getuige van de politieke debatten, die mij inspireerden. Ik werd lid van het CDJA, een partij waarbij ik mij nog steeds thuis voel.
11 jaar geleden kwam ik voor het eerst in de Staten, metwerkervaring bij de overheid en in het bedrijfsleven, maar zonder ervaring als volksvertegenwoordiger in een gemeenteraad. Thuis en in mijn omgeving waren ze best trots, want Statenlid is een voorrecht en niet voor iedereen weggelegd. Dat heb ik mij altijd gerealiseerd.
Volksvertegenwoordiger, zo heb ik me altijd gevoeld: in gesprek gaan met mensen wat er leeft, wat regelgeving in de praktijk voor gevolgen heeft, om vervolgens te kijken of het verbeterd kan worden.
In 2011 werd ik tijdens een volle zaal met CDA’ers tot lijsttrekker gekozen. Mijn directe reactie: “Jeetje mina…”
Campagne voeren - geweldig - daar kreeg ik altijd energie van: toen was het nog enkel face-to-face, de straat op, folders in de bus, maar ook verkiezingsdebatten voeren. Dan is het goed dat je inhoudelijk op de hoogte bent wat er speelt, welke stappen in een dossier reeds zijn gezet en waar je daadwerkelijk invloed op hebt. Geen populistische uitspraken zoals tunnel tolvrij. Natuurlijk wil ik en het CDA dit ook, maar zo eenvoudig werkt het niet. Was het maar zo.
Na de verkiezingen worden de coalities gevormd, soms voorspelbaar, verrassend, of teleurstellend. Elke partij zal water bij de wijn moeten doen, want met de vele politieke partijen (wat mij betreft mag de kiesdrempel worden verhoogd) lukt het niet één partij alleen te kunnen regeren.
Ik heb het voorrecht gehad in 2011 en in 2015 aan de onderhandelingstafel te mogen zitten, hetgeen heeft geleid tot coalitieakkoorden waarbij de economische ontwikkelingen, groei en innovatie de rode draad is. Alles in het belang van onze mooie Provincie en van de inwoners van Zeeland.
Die Provincie dreigde ik bijna te verlaten toen ik - alweer plots – in 2013 Kandidaat Tweede Kamerlid voor het CDA werd. Hierdoor werden de lijntjes in Den Haag kort, mobiele nummers kwamen in de telefoon en er speelde een Zeeuwse zaak waarvoor we Den Haag nodig hadden. Het was makkelijk schakelen.
Ondanks het vertrouwen van heel veel kiezers, werd het geen Den Haag. Maar zeg nu zelf: als geboren en getogen Zeeuwse, moeder en echtgenoot, de rust en ruimte inruilen voor een flatje in een drukke stad…
Maar de contacten bleven. Samenwerken met kamerlid Agnes Mulder op het gebied van bijvoorbeeld snel internet in het buitengebied, is goed gelukt.
"Het gaat me aan het hart, maar half werk houd ik niet van: je doet het goed of je doet het niet," Patricia de Milliano
Als Statenlid en waarvan zes jaar als fractievoorzitter, hebben we samen met elkaar mooie resultaten geboekt. Die trots mogen we best meer uitdragen, als ambassadeurs van Zeeland. En natuurlijk is het dan fijn dat een Zeeuwse band met “Zoutelande” de regio nog meer op de kaart zet.
Mooie resultaten, maar niet altijd. Natuurlijk hebben we ook te maken met zeer ingewikkelde kwesties oftewel hoofdpijndossiers: Delta, Thermphos maar uiteraard is de Sloewegkwestie voor mij een dieptepunt van de afgelopen periode geweest. Na succesvolle verkiezingen in 2015 – waar Zeeuws-Vlaanderen CDA-groen kleurde - met een geweldig CDA-lied, volgde het aftreden van Kees van Beveren door de Sloewegkwestie. Één die ik niet had bedacht en ook niet had kunnen voorkomen. Samen campagne gevoerd, samen aan de onderhandelingstafel, maar plots wordt het anders. Heftig , verdrietig - ook dat is politiek.
Met een nieuwe kandidaat Gedeputeerde werd het onderhandelingsproces afgerond. Hoe raar het ook klinkt. Laat dat dan een mooi resultaat geweest zijn.
Er wordt gezegd: in de politiek maak je geen vrienden. Gelukkig dat ik dit kan weerspreken. Bovendien heb ik het altijd getroffen met mijn fractiegenoten: we hebben op een zeer plezierige wijze samengewerkt, dat zal ik niet vergeten. Ook de samenwerking met u allemaal in de Staten vindt altijd op een respectvolle wijze plaats. Dat is mooi en dat moet ook.
Zoals ik heb gezegd: niets heb ik uitgestippeld. Ook niet de plotselinge ommekeer in mijn loopbaan: het overnemen van familiebedrijf De Eenhoorn. Het is hard werken in de horeca, maar ook heel leuk. Samen met mijn man en een mooi Eenhoorn-team doen wij dagelijks ons best het de gasten optimaal naar de zin te maken. Naast de extra zorgen voor mijn moeder heb ik moeten besluiten om mijn Statenlidmaatschap voortijdig te beëindigen. Het gaat me aan het hart, maar half werk houd ik niet van: je doet het goed of je doet het niet.
Het Statenlidmaatschap heeft mij een brede kijk op de (Zeeuwse) samenleving gegeven, waarbij het voor mij duidelijk is dat er aandacht is voor elke regio met z’n eigen identiteit. Laten we ook daar trots op blijven.
Ik wil graag alle mensen danken die mij het vertrouwen hebben gegeven uw volksvertegenwoordiger te mogen zijn. Het is fijn dat ik word opgevolgd door een Zeeuws Vlaamse CDA’er.
Ik dank alle medewerkers hier in dit huis – en in het bijzonder ook de griffiemedewerkers - voor hun inzet, werkzaamheden, dienstverlening en ondersteuning op welke wijze dan ook.
Ik wens u allen heel veel succes toe om het goede voor Zeeland te doen en onze provincie met trots uit te blijven dragen over de grenzen heen. En natuurlijk hoop ik u nog eens te mogen begroeten in ons hotel restaurant in Oostburg.
Ik dank u wel.