Over de Hedwige: "Als je een gemeenschap wilt kraken, moet je haar symbolen en namen afpakken."

Maandag 22 mei - HEDWIGEPOLDER - Afgelopen vrijdag vond de open boerderij dag plaats. Meer dan 800 enthousiaste burgers en toeristen bezochten onze boerderij. Hoewel ik ze niet allemaal gesproken heb, merkte ik dat degenen met wie ik wel sprak allemaal in de war waren. Ze begrepen niet waarom onze agrarische sector, die zoveel goeds brengt waar heel Nederland van profiteert, moet verminderen en veranderen.

Door Cas Vesseur

Begrijp me niet verkeerd, als sector zijn we altijd in verandering, maar de manier waarop dit nu gebeurt... Het zet me aan het denken over de toekomst van ons land. Dit speelt niet alleen in Den Haag, maar zelfs in Middelburg begint het al een rol te spelen, en dat heeft me verrast.

Ik krijg steeds meer het gevoel dat we als ongewenst worden beschouwd. Dit gevoel werd versterkt toen ik kennis nam van het bericht dat er gezocht wordt naar een andere naam voor de Hedwigepolder. De volgende quote uit "Dit is mijn hof" is hier toepasselijk: "Als je een gemeenschap wilt kraken, moet je haar symbolen en namen afpakken." Niet alleen is ons een vruchtbare polder ontnomen, maar ook de verwijzing naar het verleden, toen het nog een landbouwbestemming had, wordt ons afgenomen.

Een andere quote die me is bijgebleven is: "Dit is kwaliteitsnatuur met hoge natuurwaarde, zeggen de officiële teksten. Niet voor de gewone mensen, maar voor de connaisseurs die de natuur registreren als een optelsom van soorten en aantallen." Het is een zeer technisch verhaal geworden, ver verwijderd van romantische ideeën. De ingreep was volgens het Europese natuurrecht noodzakelijk om bepaalde beschermde soorten te behouden, omdat anders de 'instandhoudingsdoelstellingen' niet zouden worden gehaald.

Als je een gemeenschap wilt kraken, moet je haar symbolen en namen afpakken.

Het boek geeft ook advies, zoals de tactiek van de Antwerpse haven waarbij landbouwgrond wordt omgezet in natuur, om deze later als industrieterrein te gebruiken. We moeten oppassen dat terreinbeherende organisaties en de overheid deze tactiek niet gaan toepassen. Het zou betekenen dat we steeds meer landbouwgrond verliezen, terwijl er ook steeds meer bufferstroken worden gecreëerd om de natuur te beschermen.

Tot slot wil ik eindigen met de quote: "In je hoofd kan iets echter zijn dan in de werkelijkheid." Misschien zit het allemaal in mijn hoofd, maar als ik denk aan onze boerderij, dan herinner ik me de laatste quote uit het boek: "Deze plek is en blijft van ons. Een plek met niets, met alles.”