Door: Jack Begijn
Tussen de jeugd voelt hij zich als een vis in het water. De aanstelling als conciërge op de Stedelijke scholengemeenschap De Rede in Terneuzen kwam voor Theo Hemelsoet (60) als een geschenk uit de hemel. Tot 2000 was hij werkzaam bij de Cokesfabriek in Sluiskil, waar hij in de beveiliging en bewaking werkte en als eerste hulpverlener. “Hier op school voel ik me huis. De omgang met de jeugd houdt me jong”, zegt de in Philippine woonachtige Theo Hemelsoet.
Vraagbaak
Om een gesprek met hem aan te gaan, moet je een rustige plaats opzoeken. Want Theo Hemelsoet is voor veel leerlingen dè vraagbaak. ‘Theo, ik ben mijn kluissleuteltje vergeten’ of ‘Theo mijn band is lek’. Ook zijn telefoon en portofoon staan niet stil. Theo Hemelsoet moet van alle markten thuis zijn. “Dat hoort bij mijn vak”, legt hij uit. “Voor kinderen is het belangrijk dat ze altijd bij iemand terecht kunnen.”
Van oorsprong is Theo Hemelsoet een Westdorpenaar. Op 22-jarige leeftijd leerde hij zijn vrouw Leona kennen bij het Sociaal Cultureel Werk in het kanaaldorp. “Als Westdorpenaren werkten we vooral samen met die uit Philippine. Die twee dorpen hadden een klik met elkaar. Dat liep beter dan met de vrijwilligers uit Sas van Gent.”
Met de paplepel ingegoten
Het vrijwilligerswerk is er bij Theo Hemelsoet met de paplepel ingegoten. “Vanaf de lagere school hielp ik in het patronaatsgebouw de kleuters met knutselen. Ook zat ik bij de welpen, verkenners en was ik misdienaar in de katholieke kerk. Bij gemeenschapscentrum Poly Pam stond ik later achter de bar. Ik was niet anders gewend. Mijn vader was beheerder en vrijwilliger van het gemeenschapscentrum. Ik wist niet beter.” Na een paar jaar verkering trouwde Theo met zijn Leona en verhuisde hij naar Philippine. “Wennen moest ik nauwelijks. Ik kende al veel mensen uit het vrijwilligerswerk.”
Bouw van de pastorie
Na zijn timmermansopleiding op de ambachtschool in Terneuzen en een aantal aanvullende cursussen ging Theo werken bij Bouwbedrijf Van Steenbergen in Sas van Gent. Zijn eerste bouwwerk was de pastorie in Philippine. En laat dat het gebouw zijn waar hij nu bijna dagelijks als vrijwilliger te vinden is. “Ik zet me in voor het onderhoud van het kerkgebouw en verzorg de verlichting en het geluid tijdens de kerkdiensten. Ook ben ik actief als een van de kosters. Daarnaast zit ik in diverse werkgroepen en in het bestuur voor de samenwerkingsverbanden.”
Maar zijn grote passie is de EHBO. “Ik ben me daarvoor gaan interesseren nadat ik lang geleden iemand hulpeloos op straat had zien liggen. Ik wist niet wat te doen.” Nu is hij als oprichter van de EHBO Philippine een van de drijvende krachten. “Wat mij drijft? Mensen helpen en de leerstof overbrengen op andere mensen. Ik heb mensen om mij heen nodig waarmee ik dingen kan delen. Het is ook belangrijk om op tijd te verjongen en te vernieuwen. Jeugd moet je op tijd bij het vrijwilligerswerk betrekken en een kans geven.”
Zijn inzet voor de Philippiense gemeenschap bleef niet onopgemerkt. Zes jaar geleden behaagde het de koningin om Theo Hemelsoet te benoemen tot ‘Lid in de orde van Oranje Nassau’ Voor welke verdiensten? Die kunnen niet op één bladzijde.