CDA-Zorgsaam bij het verzorgingshuis
Eens in de paar maanden komen we met de werkgroep ´CDA zorgsaam ambassadeurs´ bij elkaar. Medio augustus 2019 hebben we deze werkgroep opgericht, hebben we samen gesproken wat we willen gaan doen. Toen der tijd hebben we verschillende maatschappelijke instellingen bezocht.
Dit jaar hebben we elkaar digitaal gesproken, met de pandemie is het niet mogelijk met de hele groep op werkbezoek te gaan. Toch willen we ons als werkgroep blijven inzetten, ook tijdens de pandemie. We bedachten het idee om individueel een instelling of persoon te bezoeken, gericht op de maatschappelijke verbinding in de stad. En om tijdens dat gesprek ook na te vragen welke invloed de pandemie op hen heeft.
Ik wilde wel iemand in een verzorgingstehuis bezoeken. In diezelfde periode was ook in het nieuws gekomen dat een 80 jarige man in Den Haag van zijn balkon was gesprongen, dat krantenartikel raakte mij erg. De ouderen hebben het flink te verduren in deze pandemie, voelen zich al gauw gevangen. Mijn gevoel zei me om alle oudere mensen in verzorgingscentra te bellen en te vragen of het goed met ze gaat. Dit bleek later niet echt een realistisch plan, ten eerste niet haalbaar en ten tweede gezien de privacy vermoedelijk ook niet wenselijk.
In mijn straat woonde iemand in een verzorgingstehuis, ik kreeg haar contact gegevens van de kerk en besloot in contact met haar te komen. Toen er geen bezoek welkom was had ik een aantal keer een kaart gestuurd. Een tijd erna had ik haar even gebeld. Vervolgens toen de maatregelen versoepelt werden en er één bezoek per dag welkom was heb ik een afspraak kunnen maken om langs te gaan.
Deze vrouw van maar liefst 99 jaar blijkt een goed geheugen te hebben, ze wist nog wie ik was, dat ik haar kaarten had gestuurd en dat ik haar gegevens had gekregen van de kerk. Als ze het red, dan wordt ze in mei 100 jaar. Zelf zegt ze dat ze blij is met elke dag die weer komt; ‘Elke dag is er één’. Ze weet zelf niet of ze de 100 gaat halen, maar voelt zich gezegend met elke dag. Ze is blij dat haar geheugen nog goed werkt, ze goed kan horen en tevens nog goed kan zien. Ik vond het bijzonder dat deze vrouw zo positief is, ze kan namelijk niet meer lopen. Ze ligt de helft van de dag in een ligstoel en de andere helft in haar bed. Bovendien is ze ruim een jaar niet buiten geweest, ze vind het te koud en wil niet ziek worden. Ik vroeg of het ook wel eens te heet kon zijn en zei toen; ‘Komt dat voor in Nederland.’ Daar konden we wel even om lachen.
Ik vroeg of ze merkt dat er een pandemie is, ze zei dat ze het allereerst heeft opgemerkt doordat ze zelf corona heeft gehad. Ze had hierdoor last van een hoest, voelde zich erg vermoeid en de verpleging kwam telkens in gehele bescherming haar kamer binnen. Daarbij merkt ze het doordat ze nu minder bezoek mag ontvangen, normaal kwamen haar kinderen met partner wekelijks bij haar op bezoek. Nu zijn het alleen haar kinderen en dan zonder partner.
Ze krijgt wel veel telefoontjes en kaarten, dat geeft haar een warm gevoel. Ze heeft drie kinderen, negen klein kinderen en zes achterkleinkinderen. Die heeft ze nu al een jaar niet kunnen zien. Maar ze kan wel met hun video bellen. Alleen de afgelopen maand is de tablet in het huis gestolen. In een week tijd zijn er drie tablets gestolen. Er zijn nu nog geen nieuwe aangeschaft, dus voorlopig lukt het helaas niet om te video bellen. Dat vindt ze wel jammer. Ze vindt het fijn om bezoek te ontvangen, we spreken af dat ik zo eens in de maand langs kom voor een klets praatje. Fijn om op die manier tijdens de pandemie iets voor iemand te kunnen betekenen. Prettig te realiseren dat deze vrouw van bijna 100 jaar niet ongelukkig wordt van deze pandemie. Het blijkt maar weer dat sommige mensen wél weerbaar zijn en de pandemie niet onder hun huid kruipt.
Marleen Wagner
CDA-Zorgsaam