Lezing
De Europese verkiezingen leven nog niet bij de kiezers en de Nederlandse kiezer weet nauwelijks wie de lijsttrekkers zijn waarop ze bij de verkiezing van het Europees Parlement op 6 juni kunnen stemmen. Ook weet slechts een minderheid bij welke Europese fractie de Nederlandse partijen horen. De meeste kiezers gaan bij hun keuze af op wat ze van een partij zien in de landelijke politiek, terwijl er voldoende belangrijke inhoudelijke kwesties zijn die om publiek debat vragen, denk aan immigratie en het klimaat. Ook de vraag bij welke fractie in het Europees Parlement de Nederlandse partijen horen, blijkt lastig te beantwoorden. Zes op de tien mensen (58 procent) kan die vraag niet beantwoorden. De overige 42 procent geeft wel een antwoord, maar heeft het lang niet altijd bij het juiste eind.
Op het afgelopen congres in Nijkerk gaf Henri Bontenbal samen met Tom Berendsen het startschot voor de Europese campagne. Dat deden ze samen met het team van kandidaten en het enthousiasme van meer dan duizend aanwezige CDA'ers. Deze Europese verkiezingen gaan over de strijd voor een fatsoenlijk Europa. Henri Bontenbal was er in zijn toespraak van overtuigd dat we de scepsis over de Europese Unie kunnen overwinnen door de Unie niet enkel als economisch verdienmodel te zien, maar allereerst weer als waardengemeenschap met een koestering voor nationale en lokale verschillen. In Europa én in Nederland moet politiek weer gebaseerd zijn op visie, ideologie en overtuigingen. Dat is waar Nederland volgens Henri’s overtuiging naar snakt en dat is de missie van het nieuwe CDA.
Vorige week was er in Den Haag een lezing door een professor politieke studies uit België over de christendemocratie in Europa. Het CDA maakt deel uit van de Europese Volkspartij (EVP). In het Europees Parlement is de fractie van de EVP de grootste groepering. De partij bundelt de meeste nationale christendemocratische partijen binnen de Europese Unie.
Ik was al vroeg in de middag Hofstad gearriveerd en dronk een kop koffie in een etablissement waar de ware drinkers komen. In nam mij voor in geen geval alcohol te drinken want in de Haagse locatie waar ik moest zijn laat men ongaarne beschonkenen toe. Aan het tafeltje vlak bij mij zat een grote man met de uitstraling van een lantaarnopsteker en de scharensliep uit vroeger jaren die zijn kelkje diverse malen deed vullen en een vrolijk optimisme uitstraalde. Ik sloeg zijn aanbod voor zo’n drankje af, weigerde nog een paar keer beleefd, betaalde en ging op weg naar de sociëteit voor de lezing.
Daar aangekomen zag ik dat de zaal al helemaal met belangstellenden gevuld was. Ik vond gelukkig ergens achter in de zaal een klapstoel die ik nauwelijks had bezet toen de hooggeleerde op het spreekgestoelte klom. Hij zei in de mooie Vlaams taal dat hij amai eerst even had geaarzeld naar Den Haag te komen voor een lezing. Maar ja, toch fier was dat men hem had uitgenodigd. Dat is met veel sprekers zo. Zij aarzelen aan het begin even, maar doen het daarna toch met veel genoegen.
Toen de professor zowat vijftien minuten bezig was met zijn boeiende causerie en de aanwezigen met aandacht luisterden, werd de zaal opgeschrikt door een ongepast geluid: er trad iemand schel fluitend binnen. Iedereen keek geïrriteerd om en zag een man in de deuropening staan. Het fluiten verstomde langzaam en hij aarzelde om naar binnen te gaan. Ik herkende hem meteen als de man die ‘s middags in het etablissement aan het tafeltje vlak bij mij zat. Wat kwam die man hier doen, vroeg ik mij af.
Terwijl de spreker zijn interessante betoog vervolgde en aangaf welke thema’s een belangrijke rol moeten spelen in het Europese beleid, ging de man proberen op zijn tenen te lopen. Hij had echter zwaar krakende schoenen aan en maakte daarmee zoveel lawaai dat iedereen wéér omkeek en geïrriteerd ‘sssst’ riep. De man bleef op de punten van zijn schoenen staan en keek schuldbewust de zaal in. Vervolgens draaiden de hoofden weer naar de spreker. Deze praatte door met een professioneel academisch lachje, of hij zeggen wilde: ‘Allez, da’s nou ook wat – ik kom hier met mijn mooie wetenschap en die vent gaat met zijn schoenen lopen kraken!’
De man had evenwel in de achterste rij een lege stoel bereikt. ‘Dag mevrouw,’ zei hij veel te hard tegen een charmante Haagse dame. Hij wilde naast haar gaan zitten zonder dat de klep van de stoel neergedrukt was doch dit euvel kon de vrouw nog nét voorkomen. Zij rukte de plank naar beneden, zodat de man niet
neerstortte, maar netjes zat, als een ordentelijke bezoeker. Met glazige ogen keek hij naar de redenaar, proberend zijn gezicht een studieuze indruk te geven. Maar de drank had zijn werk gedaan; drie minuten later was zijn blozend hoofd opzij gezakt tegen de schouder van de Haagse dame en viel hij in diepe slaap.
Intussen sloot de professor zijn lezing hilarisch af met: ‘Laat Europa niet in slaap sussen door populisten, maar blijf wakker!
Ondergetekende Nick Steenkamp