Tram

Deze week was ik in Den Haag, waar het nu politiek rustig is, want het is kerstreces tot 15 januari. Dat wil niet zeggen dat alle Kamerleden al die weken op vakantie zijn. Sommigen lopen tijdens het reces stage of brengen werkbezoeken, andere leden studeren of lezen vakliteratuur. Altijd is een aantal leden stand-by voor het geval er iets belangrijks gebeurt.

Procedurele afspraak

Het reces is een procedurele afspraak, die uit praktisch oogpunt is gemaakt. Vakanties van Tweede Kamerleden maken vergaderen weinig zinvol, al was het maar omdat daarvoor minimaal 76 leden aanwezig moeten zijn. Het meest praktische middel voor een Kamerlid om tijdens het reces zijn taak als controleur van de regering uit te oefenen is door middel van het vragenrecht. Ieder lid kan op elk moment een schriftelijke vraag stellen. Formeel moet zo'n vraag worden doorgeleid door de Kamervoorzitter (of diens vervanger) en verleent de ambtelijke dienst van de Kamer (de Griffie) daarbij assistentie. Daarom zijn die posten altijd bezet.

Luidruchtige stoet

Terwijl ik op weg was naar de Koninklijke bibliotheek begon het flink te regenen. Ik besloot in een cafeetje nabij het Binnenhof te schuilen en een kop koffie te drinken. Nadat ik het Haagse bakkie op had en m’n krantje had gelezen, regende het bijna niet meer en liep ik richting Binnenhof. Nabij een tramhalte stond een oude vrouw, een toonbeeld van hulpbehoevendheid waartoe wij allen vervallen als de nevel van de tijd de vonken in onze ogen komt doven. Krom en beverig, geleund op een stevige wandelstok stond zij aan de trottoirrand en durfde niet over te steken, want het verkeer gleed in een lange luidruchtige stoet voorbij. Mij is die drukte nog wel vertrouwd, maar het opnemingsvermogen van deze dame is gestold in haar jonge jaren dat het rijtuig met paard als vervoermiddel de meeste wegen nog overheerste. Zij stond daar zielig en keek om zich heen als iemand die hulp verwachtte, maar de mensen waren allen in haast en lieten haar staan. Op zulke ogenblikken komen altijd respectvolle- en sociale gedachten in mij op. Ik zie dan mijzelf in het jaar 2040 op stokken geleund aan de rand van een brede Franse boulevard aarzelen, bang voor de voorbijschietende snelle bolides. Zal er dan ook niemand een hand naar mij uitsteken?

Fameuze dankbaarheid

Ik stapte op de oude dame af en vatte haar kalm bij de arm. ‘Gauw maar,’ zei ik, want het was net even rustig in het verkeer en trok haar mee naar de andere kant. ‘Ach jongeman …’ stamelde ze. Die fameuze dankbaarheid van oude vrouwen! Ik knikte haar onder het voortgaan toe. ‘Rustig aan maar,’ zei ik, ’we zijn er zo’. Maar haar hart was overvol. ‘Ach jongeman,’ zei ze weer, en even later trok ik haar met haar vertrouwde stok op het trottoir. We waren er, ongedeerd! ‘t Was niets hoor,’ zei ik met een lachje, ‘we moeten elkaar een beetje helpen’ en ik sloeg haar vriendschappelijk op de broze schouder. Een beetje te hard misschien, want zij zakte bijna door. Ik draaide mij om en wandelde opgelucht verder, doch na een paar stappen zij riep mij. Toen ik omkeek, beduidde zij dat ik terugkeren moest. Ik deed het, glimlachend, want wat nu volgen gaat, heeft mijn grote ervaring in het overbrengen van oude vrouwen mij wel geleerd: zij zal mij een dankbare knuffel geven. ‘Het was geen moeite mevrouw,’ zei ik, toen ik weer voor haar stond. Maar zij keek mij nijdig aan en zei: ‘Jongeman, ik beveel je mij nu weer terug te brengen, want ik stond daar op de tram te wachten.’