Vakantie vierende politici
Het is zomerreces in Den Haag, het Tweede Kamergebouw is uitgestorven en het kabinet werkt met zomerroosters. Tijd voor een terugblik en bezinning. De meest politiek beschamende affaire het afgelopen parlementaire jaar was -na opnieuw de verloedering van de omgangsvormen en het taalgebruik- het optreden van de Belastingdienst in de affaire rond de kinderopvangtoeslagen. Vooral de omgangsvormen lieten het weer afweten. Sommige parlementariërs komen naar hun werk alsof ze een dag naar het strand gaan. Veel mannelijke leden hebben weinig oog voor decorum en dragen bijna nooit een stropdas, meestal geen jasje en regelmatig een spijkerbroek, terwijl dat haaks staat op de mores en regels in het parlement, waar correcte en neutrale kleding verplicht is.
Workaholics
Er zijn genoeg redenen te verzinnen om het niet over de zomervakantie van politici te hebben. Vakantie vierende politici zijn een dankbaar doelwit voor boze burgers op (a)sociale media. Maar politici die altijd op hun post blijven, lopen weer het risico als monomane workaholics te worden beschouwd. Enige rust op z’n tijd komt het functioneren van politici alleen maar ten goede. Overwerkte, door de waan van de dag opgeslokte leiders, verliezen het essentiële vermogen om hoofdzaken van bijzaken te scheiden. Afhankelijk van de aangehangen ideologie wordt niet alleen het gezinsleven, maar ook de vakantie een relevant politiek feit. Dat geldt ook voor de vraag waar, hoe en hoe lang politici op vakantie gaan. Het begint al bij de vakantiebestemming. Moet een politicus die het eigen land een warm hart toedraagt niet in eigen land op vakantie? Waarom zou je naar het buitenland gaan als je over het eigen land in de laatste verkiezingscampagne nog uitvoerig de loftrompet hebt gestoken? Zeker in tijden van crisis verwacht men in ieder geval van politici een voorbeeldfunctie en daarbij hoort een bescheiden vakantie in eigen land. Bij menig politicus schiet het lezen van boeken erbij in. Behalve in de zomervakantie. Velen hebben al een stapeltje klaarliggen. Afgaand op de boeken die politici meenemen op vakantie, valt voorzichtig te concluderen dat ze vooral kiezen voor boeken die over iets anders gaan dan politiek, zoals Moraal. Waarom we haar nodig hebben en hoe we haar kunnen vinden van wijlen de joodse geestelijke Jonathan Sacks. Enige tijd geleden hebben bezorgde burgers van ons land dit boek aan alle Kamerleden en kabinetsleden aangeboden. Die burgers hopen dat de politici zich gaan laven aan deze oase en bron van wijsheid in een tijd van steeds minder ethiek en beschaving.
Tandvlees
Nauwelijks een half jaar regeert het kabinet en sommige ministers lopen al op hun tandvlees. Zij mogen nu een maand met vakantie. Een mooi moment om de balans op te maken van de eerste zes maanden. De toenmalige formatie van het kabinet-Rutte IV was één van de langste kabinetsformaties ooit, een periode waarin het wantrouwen tussen oppositie en regering dieper wortelde. Nieuwe splinterpartijen, met slechts één prominent programmapunt, kwamen op en dreigen weer snel te verdwijnen. Het radicaal tegenovergestelde van de oude volkspartijen zijn nu schering en inslag in de politiek. Elk belang heeft nu zijn eigen politieke partij en dus zijn zetel(s) in de Kamer met helaas snel uitbrekende ruzies tussen politiek totaal onervaren Kamerleden. Een maand vakantie is ze gegund, al was het alleen maar omdat de ene tegenvaller de andere verdringt. Stikstof is wederom de lakmoesproef die de interne verdeeldheid in het midden ongenadig laat zien. Het VVD-congres stemde tegen de maatregelen van de eigen minister. Provincies weigeren het beleid van de centrale overheid uit te voeren en als kers op de taart liet de koning publiekelijk weten dat hij met de boeren meeleeft.
Spoeddebat
Een beproefd middel om de buitenwereld te laten merken dat er gewoon wordt doorgewerkt is dreigen om de Tweede Kamer en bewindslieden te laten terugkeren voor een spoeddebat. Vooral erkend workaholic Geert Wilders verstoort graag de zomerrust van zijn collega-parlementariërs. Meestal komt het er niet van, maar zowel bewindslieden als fractieleden dienen er wel permanent rekening mee te houden dat ze spoorslags naar Den Haag moeten. Doen zij dit niet, dan is hoon hun deel, zoals de GroenLinks-fractie ooit merkte. Bij het spoeddebat over de eurocrisis bleek de helft van de GroenLinks’ers nog met vakantie. ‘Strandpartij’, schamperde blonde Geert tot grote hilariteit van de Tweede Kamer.
Sardientjes
Dankzij de mobiele telefonie is er nu geen enkel excuus meer mogelijk voor de politicus op vakantie. Daarbij geldt de vuistregel dat terugkeren voor een storm in een glas water altijd beter is dan verder als een strandpoliticus door het leven te moeten gaan. Wat dat betreft hadden politici het vroeger makkelijk. Zo was premier Joop den Uyl in de zomer van 1974 een tijdlang letterlijk onvindbaar tijdens zijn vakantie in Portugal. In samenspraak met het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken ging de Portugese politie naarstig op zoek naar de Nederlandse premier. Na dagen speurwerk werd Den Uyl uiteindelijk op een camping nabij Lissabon gevonden terwijl hij volgens de overlevering in zijn korte broek sardientjes aan het bakken was. Goedaardig als hij was bood hij de Portugese dienders een vismaaltijd aan alvorens hij onverwijld terugkeerde naar Nederland.