Helden Met Een Telefoonnummer

Maart is begonnen. Vorig jaar, de laatste dag van deze maand. Ik toets de 3 nummers in. Het enige wat ik wilde, was dat de werkelijkheid waarvoor ik belde niet echt was en dat de hulp waarvoor ik belde er al was. Dat er iemand al naast mij stond die opgeleid was om te helpen, misschien te redden. Bellen in ongeloof voor een wonder.

Eigenlijk willen we allemaal dat als je de nummers 112 intoetst de hulpdiensten er al zijn. Het duurt voor je gevoel altijd te lang maar in Maassluis is het niet alleen gevoel. Ook in werkelijkheid doen ambulances er te vaak te lang over om ons in Maassluis bij te staan.

Dit moet anders, vinden we allemaal. Want iedereen moet kunnen vertrouwen op snelle zorg als een leven in gevaar is. Maar hoe kunnen we het snel anders en beter met elkaar organiseren? Er wordt hard gewerkt om tot verbetering te komen, maar eenvoudige oplossingen lijken niet voor handen.

Misschien brengt een scheiding tussen spoedritten en geplande ambulanceritten de verbetering in aanrijdtijden. Of moeten de ambulanceposten toch anders verdeeld worden over de steden die met elkaar samenwerken en moeten we vol inzetten op een eigen ambulancepost in Maassluis? Laten we ook aan onze huisartsen vragen hoe zij ertegen aankijken en waar zij kansen zien. Want zij kennen de zorg en de zorgen.

Het moet beter en we laten in de gemeenteraad met elkaar geen kans liggen om het belang hiervan te benadrukken. Maar maart vorig jaar leerde mij dat we ook veel te koesteren hebben. Want laten we niet vergeten hoe goed de politie, de brandweer en de ambulancezorg hier in Maassluis samenwerken en hoe waardevol dit is.

Ik weet niet of de ambulance er binnen de gestelde tijdsnorm was. Toen iedere seconde telde, keek ik niet op mijn horloge. Ik weet dat de politie er snel was, gevolgd door de brandweer. Ik weet hoe zij het overnamen en bij ons bleven toen het ambulancepersoneel de zorg overnam. We hebben ervaren hoe zorgzaam en professioneel alle hulpdiensten zijn en hoeveel dat betekent als de werkelijkheid zo onwezenlijk voelt. Want hoewel ze vorig jaar voor ons geen wonder hebben kunnen verrichten, zijn het voor mij superhelden.

Niet omdat ze een bijzonder pak aan hebben, niet omdat ze een uniek vervoersmiddel rijden, niet omdat ze wonderen verrichten. Het zijn helden omdat ze komen wanneer je ze zo hard nodig hebt, ze rust brengen waar verwarring is en met compassie de beste zorg geven.

Onze brandweermannen en -vrouwen, onze politieagenten en onze ambulancemedewerkers zijn helden die houden van mensen en hun vak. Superhelden met een telefoonnummer wat iedereen kent en niemand hoopt ooit te hoeven gebruiken.

Deze column verscheen eerder op maassluis.nu op 1 maart 2018