De marathon als spiegel voor de politiek

Bespiegelingen van Bergsma nr1

Na maanden van voorbereiding was het eindelijk zover. Ik stond aan de start van een marathon. De marathon van Berlijn om precies te zijn. Na een blessure en een lange coronaperiode was het een verademing om weer in het startvak te mogen staan. Dat gold niet alleen voor mij, maar ook voor al die duizenden deelnemers die vanuit de hele wereld naar Berlijn gekomen waren. We deelden een droom. De droom om na 42 km onder de Brandenburger Tor door te komen richting de finish en een medaille omgehangen te krijgen.

Die gedeelde droom bracht de wereld samen in de stad die ooit verdeeld was. Uit 136 landen kwamen 25.000 deelnemers naar Berlijn om die droom werkelijkheid te laten worden. Die gedeelde droom zorgde niet alleen voor het samenbrengen van al die duizenden mensen, maar zorgde ook voor een gevoel van saamhorigheid.

Het gaat er bij de marathon niet om of je oud of jong bent, je hoog- of praktisch opgeleid bent of dat je arm of rijk bent. Nee. Bij de marathon gaat het niet om waarin je verschilt, maar om wat je deelt. En dat is de passie voor de hardloopsport, de maanden aan voorbereiding, de tegenslagen die je onderweg tegenkomt en overwint, maar bovenal het euforische gevoel aan de finishlijn. Dat is tekenend voor de saamhorigheid die er heerst bij de marathon.

Hoewel die saamhorigheid bij de marathon duidelijk was te merken, lijkt die steeds verder naar de achtergrond te verschuiven in de politiek en in de samenleving. Het eigen gelijk is soms belangrijker dan het algemeen belang en het zoeken naar verschillen belangrijker dan het vinden van gezamenlijke oplossingen. Denk bijvoorbeeld aan partijen in de Tweede Kamer die er niet op uit zijn om een bijdrage te leveren aan een constructieve oplossing, maar middels interrupties en moties hun eigen waarheid willen verspreiden op sociale media om te polariseren en mensen op te zetten tegen partijen die wel een constructieve bijdrage willen leveren aan een beter Nederland. Of de politieke cultuur die lijkt te ontstaan waarin men bezig is om vooral de ander te beschadigen in plaats van te spreken over de inhoud.

Die polarisatie moeten we doorbreken door te zoeken naar overeenkomsten. Ik zie de marathon als voorbeeld en als les om te blijven zoeken naar dat wat je deelt, want alleen dan bereik je saamhorigheid als basis voor een mooie toekomst.