Samenleven is een werkwoord.
En een gemeenschap, waar je aan mee mag doen in relatie tot anderen, ontstaat alleen als we niet meer alleen luisteren naar de mensen met de grootste mond, maar naar de mensen die het goede doen.
En deze mensen gaan meestal niet protesteren, ze klagen niet, maar stropen de mouwen op. Ondanks steeds verder toenemende regelgeving en steeds meer verantwoordelijkheid die ze moeten dragen. Ze doen dat, omdat ze, net als ik, geloven in de kracht van onderop. In een samenleving die vaak zelf heel goed een antwoord kan geven op de vraag wat de gemeenschap nodig heeft.
Kijk naar ons rijk vrijwilligersleven. Het staat enorm onder druk. Verantwoordelijkheid is aansprakelijkheid geworden. Een groot maatschappelijk initiatief draaiende houden is bijna gelijk aan het leiden van een kleine organisatie. We zijn vrijwilligers initiatieven gaan behandelen als bedrijven. Omdat we bang zijn dat dingen “fout” gaan.
Kijk naar onze enorme bouwopgave. We moeten snel veel huizen gaan bouwen. Maar wie bepaalt wat waar gebouwd moet worden? Laat dat de stad of het dorp vooral zelf zijn. Laten we bouwen naar behoefte van de samenleving. En niet voor toekomstige leegstand. En als een plan goed is voor een groot deel van de gemeenschap. Dan moeten we het lef hebben dit niet te laten blokkeren door een enkeling. Het recht in Nederland is een groot goed, maar wie komt op voor het recht van die woningzoekende?
En hoe blijven gemeenschappen met elkaar in verbinding als de weg van A naar B alleen met veel omwegen te bereiken is. Omdat openbaar vervoer tekort schiet of omdat auto rijden zo duur wordt dat mensen ervoor kiezen thuis te blijven.
Hoe houden we de zorg betaalbaar maar ook dichtbij. Voor elkaar zorgen is enerzijds je zorgstelstel goed voor elkaar hebben maar ook oog voor elkaar hebben. Zorgen voor elkaar zal ook weer meer vanuit ons allemaal moeten komen om zorg naar de toekomst te kunnen garanderen.
Het antwoord op veel vragen ligt dus in die gemeenschap. Waar de politiek te vaak kijkt naar de Markt en de Overheid, zouden we wat mij betreft weer veel meer moeten kijken naar de samenleving. Ze de ruimte geven om initiatief te nemen. Ze daarin stimuleren, in plaats van frustreren. Mensen willen vaak echt wel iets doen voor een ander. Maar hebben daar soms helemaal geen ruimte meer voor. Letterlijk, door een overvolle agenda waarin alleen nog ruimte is voor werk je gezin en de verplichtingen die we elkaar en onszelf opleggen. Of financiële ruimte die ontbreekt waardoor fulltime werken of meer, de enige oplossing is om de rekeningen te kunnen betalen. En daarom moet bijvoorbeeld werken weer lonen.
Ik ga wil de komende jaren de zogenaamde “Haagse Bubbel” iedere keer laten zien hoe dit werkt, samenleven en gemeenschappen bouwen. En wat ervoor nodig is om dit te laten groeien. Want Nederland zit vol goed volk. En daar ben ik trots op.
Goed volk
Voor mensen, door mensen
